Chaos in de (V_)tuin

Zondag, familiedag

Het is zondagochtend en het miezert. Het is druilerig weer en alles buiten is nat.

Het wordt middag en het klaart wat op. Het terras buiten droogt op, maar het gras is  nog nat.

De bel gaat en daar stappen Max en Tess naar binnen, samen met hun papa en mama en een heerlijke chocolademelktaart!  Max heeft een prachtig plakwerk gemaakt; dit keer voor Stan en ik hoop voor Max dat Stan het net zo mooi vindt als ik. Twee stappen in de huiskamer en Max wil al doorlopen naar de tuin. "Mag ik weer gaan graven?", vraagt hij netjes. Afgaande op het natte gras en de natte aarde lijkt het mij niet zo'n tof idee, maar opa heeft al groen licht gegeven, zodat Max meteen weer de achterdeur uit stapt. Hallo! Doei! Als ik de zopie verzorg en Yvonne de koek grijpt Tess met een moeilijk gezicht naar haar broek. Dit is het teken van een volle luier en oma is de beroerdste niet om dit taakje op zich te nemen. Ik raak geen kleuterbil aan als er een grote boodschap is gedaan, maar met alle liefde verschoon ik poep- en plasluiers van mijn kleinkinderen. 

Als Tess ter verschoning op de commode ligt en de foto van haar papa en mama ziet wijst ze en komt er voor het eerst een overduidelijk "papa!"uit. Wat een grapjas, mij met een  volkomen droge luier aankijken en lachen en vervolgens nog eens "papa!"zeggen. Slimmerik, om met een smoesje  van een vieze broek naar boven te kunnen.

 Graafwerkzaamheden

Dan komt Stan met zijn papa en mama en Max overhandigt zijn prachtige plakwerk aan Stan, die het aanpakt , het geen blik waardig gunt en vervolgens uit zijn handen laat glijden. Marcella neemt de taak van Stan op zich door bewondering voor Max' noeste arbeid uit te spreken en bedankt hem hartelijk. Stan zal het een worst wezen.

Na de taart keert het kind in Stephan terug en samen met Max gaat hij aan de slag om de allerdiepste kuil ooit te graven. En om uit te testen wordt Max erin neergelaten. Je kan raden wat er met zijn broek en schoenen gebeurt. Grote hompen natte blubber blijven aan zijn fraaiblauwe Nikes plakken en als Max weer omhoog gehesen is vraagt hij aan Stephan wie dit gaat schoonmaken. De tuinslang is er goed voor en gelukkig is de warmte tegelijk met de zon gekomen. Max staat op zijn sokken op het terras in een baggerbroek te kijken hoe zijn Nikes hun kleur weer terug krijgen. Dat is voor Tess het teken om ook haar schoenen uit te trekken en meteen ook maar haar sokken. Max neemt de tuinslang wel even over wat tot gevolg heeft dat, net nu het droog is geworden, er een zeer plaatselijk maar heftig buitje precies op Stan terecht komt.  Aan rolbevestiging doen wij niet, dus Stephan verschoont Stan en geeft hem een droge outfit (waar kan ik het halen? uit grootmoeders kastje!) En Ralph geeft Max een droge en modderklontenvrije broek ( ja, ook uit grootmoeders kastje). Altijd handig, die commode met inhoud.

 Tijd voor Pannenkoeken

Anouk arriveert en omdat het haar laatste dag in Holland is voorlopig en ze graag nog een keer een echte Hollandse pannenkoek wilde eten, verhuis ik naar de keuken om een enorme stapel  te bakken. Als er al een stapeltje klaar is mogen ze van mij al vast beginnen. Dat houdt in dat de kleintjes eerst smachtend naar de pannenkoeken mogen kijken en hun groenten eerst moeten eten. Maar gelukkig mogen ze dit afwisselen met een hap pannenkoek. Om zijn bloemkool ( gadver, wat een combi) snel naar binnen te werken wordt de hakselaar aangezet. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Max' tanden als hakselaar dienstdoen , compleet met het bijbehorende hakselaargeluid. Met een knalrood hoofd werkt hij met veel geluid zijn bloemkool in kleine stukjes. Je verzint wat. En als hij dan toch liever zijn pannenkoek opeet en hij ook nog aan zijn groente herinnerd wordt zegt hij doodleuk: "Ik hoor je niet, want ik heb oorsmeer!".  Daar kan je nog wat van verwachten. 

Stan kletst er ook al vrolijk op los en als ik nog aan de peuterjaren van zijn papa terug denk zou dat net zo'n verbale verrassing kunnen worden als Max. Stan en Tess zitten altijd aan de kop van de tafel in identieke kinderstoelen en beide zitten ze  te smullen. Stan laat geen restje pannenkoek liggen; met een blos op zijn wangen eet hij de laatste kruimeltjes van zijn bord. Het is echt jammer dat ik geen hond heb, want die zou zich op zondagen heerlijk tegoed kunnen doen aan de maaltijden van de kinderen. Bloemkool, pannenkoek of wat de pot ook schaft, het ligt fraai uitgezaaid onder de twee kinderstoelen.

 

Maar als de kleintjes met hun ouders naar huis zijn en we nog met Anouk van haar laatste maal bij ons nagenieten, lachen we met zijn drieën om de blubbervoetafdrukken in de kamer, de blubber op het terras, de etensresten op vloer en kinderstoel en we verzuchten hoe heerlijk het moet zijn om zo lekker te mogen kliederen bij opa en oma.