De leukste dag van de week

Het is nog een week en een paar dagen te gaan voor ik deelneem aan een bikini fitness wedstrijd.  Ik doe mee in de bikini masterklasse, wat inhoudt dat ik op het podium vergeleken wordt met dames variërend  in de leeftijd van 35 jaar tot ja...zeg maar mijn leeftijd, 59 jaar. Tot nu toe ben ik bij elke wedstrijd waar ik aan deelnam de oudste dame geweest, wat naast een net 35 jarige toch een rare vergelijking geeft op zo'n podium met een zaal vol publiek. Vanuit het powerliften, wat ik eerst beoefende,  heb ik geleerd om me op wedstrijden totaal af te sluiten voor publiek. De juryleden zijn de enige mensen die ik zie. Tot zover over mijn hobby ( wat een levenswijze is geworden).

Dit verklaart mijn websitenaam: Powergran.

Een powergran voelde ik me de afgelopen week niet meer ,d. w z. de power was ver te zoeken. Mijn dieet moest er voor zorgen dat ik op een lager vetpercentage zou komen, zodat spieren beter zichtbaar worden. Maar dat brengt wel vermoeidheid met zich mee.

 

De werkweek was afgelopen en mijn vrijdagbesteding nam een aanvang. Volgens papa was Max om half 7 al een keer wakker geweest. Toen papa naar zijn werk was vertrokken besloot ik de kleine man maar te gaan wekken en klaar te maken voor zijn ontbijt. Maar bij het openen van zijn slaapkamerdeur hoorde ik hem al babbelen. En bij het zien van dat blije bekkie is bij (power-)gran de vermoeidheid op slag verdwenen.

Of papa het hem heeft geleerd of dat hij het zelf zo bedacht heeft weet ik niet, maar Max probeert te communiceren door geluidjes te maken en daarbij allerlei interessante mimieken te gebruiken en door je uit te dagen ( zo lijkt het) tot een bellenblaasgesprek. Papa zal er nog wel eens aan terugdenken wat hij zijn zoon hiermee heeft aangeleerd als het eerste groentehapje gegeven wordt.

 

Cursus kinderwagen

 

Na een korte cursus -Hoe -zet-ik-een-kinderwagen-op-een-veilige-manier-in-elkaar- te hebben gevolgd, en het weer gunstig was voor een wandeling , besloot ik tijdens het dutje van Max mijn skills uit te proberen. Het onderstel stond, haha..maar ja, dat lukte vorige keer ook al op eigen kracht. Nu het bakje er nog op.  Tadaaaaaa!  Het zat vast, maar dat wiebelen hoorde er toch niet bij?? Het was mijn eer te na ( ik word al verdacht van Alzheimerverschijnselen) om papa om instructie te vragen. Tante wist het vast wel. In vliegende vaart, tussen twee van haar afspraken door, kwam tante aangeraced om hulp te bieden. Jippie! De wagen stond in elkaar; weliswaar in het kleine halletje, maar met wat gesjouw en getil kreeg ik hem buiten op de stoep.

Wat een genot, wandelen met zo'n hummel die zijn ogen niet van je af kan houden. Zo moe als ik was, zoveel energie kreeg ik door het spelen,  kroelen, lachen en wandelen. Mijn vrijdagen worden steeds leuker!