"Voor echie"

Het echte babysitten is begonnen.

Dit is mijn oppasdag, vrijdag.

Tante gaat op dinsdag oppassen en ik heb een halve dag voor haar ingevallen, dus dat was nog niet echt, maar nu mag ik aan de slag. Mijn dochter vroeg een dag eerder of ik er zin in had. Jaaaa!!, zei ik volmondig, maar ik had er stiekem toch wat gemengde gevoelens bij, omdat mijn dochter een paar dagen geleden min of meer in paniek meldde dat het helemaal de verkeerde kant opging. Max lag zowat de hele dag te krijsen en er zat totaal geen regelmaat meer in zijn voedingstijden.

Niks was goed, de box niet, zijn bed niet. En als Max iets niet goed vindt dan vindt hij het echt NIET GOED! En dan zet het kleine ventje het op een brullen, nee krijsen, met een knalrood hoofd en dichtgeknepen oogjes en dan ziet of hoort hij niets meer. Je moet dan wachten op een adempauze om zijn aandacht te trekken om het gehuil te onderbreken.

Met die informatie toog ik naar mijn toekomstige vrijdagbestemming.  Bepakt met drie tassen: mijn gewone "dames"tas, mijn tas met eten( ik sta op een dieet, waarover ik later wel een keer zal schrijven), en mijn tas met huiswerk. Bij de inhoud van deze tas had ik twijfels of ik dit dit voor spek en bonen had meegenomen en of ik er wel aan toe zou kunnen komen om er wat mee te doen.

 

Bij aankomst in huize van STR/van t Z was het stil. Dat wil zeggen, baby Max was stil; hij lag nog heerlijk te slapen.

De overdracht van papa naar oma was kort. Genoeg melk in de koelkast, meer hoefde ik niet te weten. Papa ging naar zijn werk( mama was al weg) en ik had het rijk alleen met Max.

Ik mocht hem wakker maken voor zijn flesje. Hoe zou het gaan als hij mij zou zien in plaats van het vertrouwde gezicht van mama of papa? Zou hij het meteen op een brullen zetten, of zou hij verdrietig zijn dat hij het met mij en de fles moest doen in plaats van mama met warme  moedermelk?

 

Het wakker maken was dus al spannend.

Maar toen hij langzaam wakker werd en zijn oogjes opendeed werd ik meteen beloond met een allerliefst lachje. Wow! Dit begon goed, nee, dit begon super!

Eerst maar verschonen. En zoals ik al eens eerder schreef, dit is altijd een feestje. Lachen, "kletsen", en met die lekkere beentjes trappelen. Het kan ons niet langzaam genoeg gaan, deze luierwisselingen.

Het flesje ging zoals ik verwachtte, gehaast, hunkerend, verslikkend, knoeiend, hikkend. Na een paar flinke boeren( goed zo!) drinkt hij op een verwaarloosbaar beetje de fles schoon leeg.  Zo hee! En als er wat in komt moet er iets aan een andere kant weer uit, dus hup, nog een feestje!  We maken er meteen een verkleedfeestje van, compleet met nieuwe geluidsokjes. Bij elke beweging van zijn beentjes maken de sokjes een rinkelgeluidje. Je zou er gek van worden, maar in de babywereld is er nog veel te verwonderen en te ontdekken, al zijn het maar je voeten aan het eind van je been.

Na speelmomentjes in de box is het tijd voor een ochtenddut.

Max probeerde wat te sputteren in zijn bedje, maar na een ferm WELTRUSTEN , vergezeld van de muziek van zijn muziekdoosje  heb ik de deur dichtgedaan. Niks.... nog niks.... wat hij uitspookte in zijn bed weet ik niet, maar het bleef stil....

Ik kon gewoon aan de slag met mijn huiswerk.

Na anderhalf uur hoorde ik wat geluid uit zijn kamertje. Het mocht, het was tijd voor de volgende fles. Ook dat ging goed. En na het spelritueel,de liedjes, de grapjes( ja, je kan ook met een baby grapjes uithalen waar hij om moet lachen) weer herhaald te hebben was het tijd om te gaan slapen. Dit kostte iets meer overredingskracht, maar al snel was het weer stil in zijn kamertje. Ik haalde het niet in mijn hoofd om even een blik naar binnen te werpen en oog in oog met hem te staan, waardoor hij zou denken dat ik hem uit zijn bedje kwam halen.

Het schoot met mijn huiswerk lekker op.

Buiten was het voor het eerst sinds lange regendagen lenteachtig. Misschien zou ik straks een blokje om kunnen als hij wakker zou worden. Ik ging de wagen maar vast klaar zetten.

Okee, dat ging ik proberen. Wagenstel uitklappen lukte me wel. Daar stond hij dan, in het kleine portaal onderaan de trap( ze wonen in een bovenwoning) en ik zag het niet zitten om Max met wagenwieg( of hoe noem je zoiets) naar beneden te dragen. Ik ben er sterk genoeg voor, dat wel(powergran, he) maar stel dat ik me verstap of zoiets..

In de wagenwieg vond ik een skipak, bestemd voor vrieskou buiten. Nou ja, er was geen dekentje, dus dat moest dan maar. Eerst die wagen in elkaar zetten. Ik snapte er niks van, het lukte me gewoon niet. Slaat de ouderdom nu al zo hard toe dat ik dit al niet meer snap.

 

 

Niet wanhopen, straks nog eens proberen.

Eerst Max halen, want die werd al wakker. Iets te vroeg voor zijn fles, dus we konden de tijd mooi rekken met een wandelingetje. Toen ik hem uit zijn bedje haalde en in de box in zijn skipak hees vond hij het allemaal nog leuk en lachte me toe, maar toen ik beneden weer met die &@$%kl&%wagen bezig was hoorde ik hem steeds harder huilen. Ach gossie, daar lag hij in dat warme pak. Je moet praten tegen baby's ook al zeggen ze nog niks terug, maar in gevallen van ergernis zoals bij die wandelwagen praat ik zelfs tegen de kamerplanten: Nou, het feest gaat niet door, hoor, ik snap niks van die luxe wagen!

Helaas pindakaas, dan maar vast de fles in de warmer, die nooit afslaat, en Max een schone luier geven. En aangezien ons feestje weer eens uitliep, werd de melk al warmer en warmer.. Te warm waardoor ik met spelletjes en grapjes de tijd moest rekken to de melk weer afgekoeld was.

Eindelijk was de melk op aangename temperatuur en dronk Max zoals het heen baby betaamt, rustig en lang en tot de laatste druppel de fles helemaal leeg. Toen hij moe werd van het oefenen en spelen heb ik hem op bed gelegd.

Papa kwam thuis in eenzelfde rust als toen hij het huis verliet. We hadden het leuk, Max en ik.