Belangrijke zaken

Ik fiets met Max naar het Wantijpark. Onderweg zien we een paar motoren rijden. Heel belangrijk om daar even aandacht aan te besteden, want WOW! Een luid piepend waterkipje wat zich zorgen maakt om haar jongen. Heel belangrijk om daar even bij stil te staan. En vergeet niet dat Max bij het stoplicht op het knopje wil drukken, heel belangrijk.

 

Op de Noordendijk wordt het oude schoolgebouw gesloopt. Daar kunnen we niet zomaar voorbij rijden, zonder even te stoppen en aandacht te besteden aan twee grote graafvoertuigen die daar bezig zijn de rotzooi te verplaatsen. En dan in het park; we zetten de fiets bij een boom , maar ik moet niet vergeten dat Max mijn fiets op slot wil zetten. Okee, maar de sleutel hou ik onder mijn beheer. Hij snapt het.

 

Eerst naar de geiten. Ze zijn een beetje duf, misschien zijn ze net gevoerd, want erg veel belangstelling hebben ze niet voor ons. Zelfs niet als Max ze wat stro wil voeren. Dit is een andere generatie geiten dan die uit mijn jeugd, want ik heb wel eens meegemaakt dat ze zelfs je kleding opvraten als je te dichtbij stond. Beter opgevoed of beter bijgevoed, of ze willen geen schadeclaims meer, dat kan ook.

Wanneer er dan toch een geit komt snuffelen aait Max hem over zijn kop en de geit vindt het heerlijk. "Aai" zegt Max. Na de kippen, de schapen en nog een keer de geiten en de kippen te hebben bekeken gaan we naar de speeltuin. Onderweg ziet Max een stok, een mooie stok. Die is voor hem! Alle speeltoestellen worden uitgeprobeerd, wat inhoudt dat ik vier keer met hem van de glijbaan ga, waarbij ik mezelf onder een stang door moet wurmen met Max in mijn ene arm en ons met mijn andere arm vast moet houden om niet samen vroegtijdig beneden aan de glijbaan te belanden, zonder te glijden. 

 

Dan is het tijd om de fiets weer op te zoeken. Stok mee. Niet over het pad , maar midden op het gras lopen en even over een afgezaagde boomstam heen. Max mag de sleutel in het fietsslot stoppen ( nooit vergeten!) en de stok gaat in de fietstas. Weer langs de graafmachines, stoppen, en weer verder. 

 

Weet je wat zo leuk is met die kleintjes? Als je meegaat in hun belevingswereld gaat je leeftempo vanzelf omlaag. Want haasten heeft geen zin en werkt averechts. Dus fietsen we weer lekker rustig terug naar huis en bekijken alles wat we onderweg tegenkomen.

 

Na het middagdutje speelt Max in zijn zandbakje, met de stok en een eerder gevonden ( ook belangrijke) steen. De steen gaat in een emmer en er gaat zand overheen. Waar is de steen nou? Zeven en ....ja, daar is hij weer!  De zandbak is goud waard. Niet alleen voor Max, maar ook voor degene die de moeite neemt om hem gedurende zijn spel te observeren. Ik vind dat geweldig,  gewoon omdat je dan de leukste dingen ziet. Tijdens het filmpje moest ik me inhouden om niet hardop te gaan lachen, zodat hij uit zijn spel gehaald zou worden.

Voor wie het geduld kan opbrengen, ga er even voor zitten en geniet mee.