Communicatie

Wanneer ik bij Max oppas drink ik koffie uit Dolce Gusto- cupjes. En Max weet dat; zijn papa drinkt het ook. En als papa koffie gaat drinken mag Max helpen.

Dat doet me denken aan de tijd dat ik mijn oma mocht helpen met koffiezetten.

Nou ja, het voorbereidende werk in de vorm van bonen malen. Er hing een koffiemolen aan de muur, een containertje met koffiebonen en daaronder een glazen bakje om het maalsel in op te vangen. Ik mocht aan de slinger draaien tot het glazen bakje vol was. Wat mijn oma er verder mee deed weet ik niet en boeide mij ook niet. Het malen alleen al was heel leuk. Het geluid van de knarsende boontjes en de wisselende druk die je op de slinger voelde als er een harder boontje voorbij kwam. En dan die lucht, heerlijk.

Het assisteren bij het moderne koffiezetten is iets anders, maar zal voor Max net zo boeiend zijn als voor mij destijds. Oude cupje eruit, nieuwe cupje erin, knopje indrukken en dan de "krak"en het fantastische geluid als de machine zijn werk gaat doen.

Duh! Duh!

Max wil mij ook graag assisteren bij het koffiezetten en wijst na zijn ontbijtje altijd richting koffiemachine. Maar ja, het kan in oma's beleving ook zo zijn dat hij naar de klok wijst, want die hangt er schuin boven. Dus zegt oma, ja, Max , dat is de klok! "Duh!"zegt Max dan steevast, want wat hij nog niet kan benoemen is "duh!". De secondewijzer was eerder ook een fascinerend iets voor hem, maar het koffiezetapparaat heeft het gewonnen. Maar omdat oma achter loopt op dat gebied, gaat Max spartelend in oma's armen nog harder 'DUH!!"roepen. Het duh wordt niet alleen harder, maar zijn stem wordt ook lager. En dan , he he, oma heeft het door en het koffiefeest kan beginnen.

Bah! Bah!

Zo zijn er vele mistverstanden, omdat oma en Max elkaar niet altijd begrijpen. Wanneer Max "bah" zegt, staat oma al met een schone luier klaar. En soms klopt dat en soms is het toeval, maar vaak bedoelt Max gewoon iets anders.

Zoals gisteren.

Er zijn al heel wat ballen in Max's leven voorbij gekomen, waardoor het waarschijnlijk het eerste woordje is wat hij echt benoemt. Neem de verboden kerstballen die in bomen hingen, glinsterend en lonkend, maar verboden! Een zachte bal met een geluidje. Die nieuwe groene zachte voetbal waar hij zelf tegen kan schoppen zonder dat meteen de hele boel aan diggelen gaat.

En dan komt oma met een bal in een netje, een pomelo. "Ba! "zegt Max. En wat zegt oma, Nee, Max , dat is niet bah, dat is lekker. "BA! "zegt Max nog maar eens. Nee, hoor , dat is niet bah, dat is heel lekker. Gek mens, denkt Max, het is toch overduidelijk een bal. Wordt hem bijna zijn eerste overtuigende woord meteen weer afgeleerd door zijn betweterige oma!

POWERGRAN