Na een gezellig weerzien op de registratiedag ( vrijdag ) en de eerste wedstrijddag van een deel van het Nederlandse team ( zaterdag ) waarbij we onze medeteamleden hebben kunnen aanmoedigen was het zondag tijd voor mij. Even geen aandacht meer voor de anderen, maar focus op mijzelf. Zaterdag was een "lage dag", voorgeschreven door Richard en eigenlijk tegen mijn wedstrijdgewoonte in. De avond voor een wedstrijd zat ik normaliter aan een biefstuk met friet en een glaasje wijn. En om een uur of tien 's avonds nam ik nog een glaasje wijn. Maar kennelijk zou dat nu nergens op slaan; er was geen zoutbeperking geweest, geen liters water vooraf, er was alleen die lage calorie-inname met de bijbehorende macro's waar ik me aan moest houden. 

Bij de shape check in de vroege ochtend vond ik het er na die lage dag dan ook maar slapjes uitzien. De video die ik Richard stuurde beloofde niet veel goeds. Na het maken van de video kon ik ontbijten; mijn gebruikelijke havermout, kwark, amandelen, banaan en aardbeien-ontbijt.  Omdat mijn tweede en laatste tanninglaag al vroeg aangebracht zou worden besloot ik me eerst op te maken. Mijn haar had ik de dag ervoor al in de krul gezet zodat dit wat kon uitzakken en er niet zo stijf uit zou zien. 

De eerste tanninglaag was zaterdag aangebracht, met een klein waasje over mijn gezicht. De fout van het NK wilde ik niet nog eens maken: een te licht gezicht ten opzichte van de rest van mijn lijf. Wat ik na de tanning hoorde was dat deze laag er NIET afgedouched mocht worden. Voorzichtig met water, geen strakke kleding! En omdat het mogelijk af kon geven sliep ik die nacht in een kaftan. Geen ondergoed en niet te veel draaien tijdens je slaap. 

Mijn make up-spullen had ik uitgestald in de badkamer en ik was dit keer niets vergeten( ik hoefde mijn make up dus niet met een wattenstaafje aan te brengen, zoals eerder). Eerst even plassen en dan kon ik aan de slag. En toen gebeurde het! Met een verse tanning wil je niet op een witte toiletbril gaan zitten en dus hang je er een eindje boven om je plasje in de pot te richten. Niks geen richten, want ik pieste gewoon tegen mijn been . HELP, mijn tan!! Voorzichtig probeerde ik de schade te herstellen door het nat met een prop wc-papier te deppen, maar het kwaad was al geschied. Ik had een grote lichte vlek op mijn bruine been.  Dat zou nog een uitdaging voor de mensen van de tanning kunnen worden.

Het aanbrengen van mijn make up ging probleemloos, al had ik wel weer ruzie met de wimpers die niet wilden plakken. Maar met wat extra wimperlijm bleven ze zitten. Ik had een week eerder thuis al flink geoefend met verschillende soorten wimpers, van redelijk normaal tot glamourlang alsof het zonneschermen waren. Het soort wimpers waarmee elke Engelse meid rondloopt; misschien houdt het ook regenwater tegen? Ik had voor iets ertussenin gekozen, je staat tenslotte op het podium en dus mag het opvallen. Na een check met Griekenland ( mijn persoonlijke MUA woont in Griekenland en kon via de moderne kanalen een aanwijzing geven) zag het eruit alsof ik een paar honderd euro aan een opmaaksessie had uitgegeven.

Ik trok mijn wedstrijdbikini aan om mijn poses nog eens door te nemen en dan nu met bikini voor het "echie". Had ik wekenlang op mijn T-walk geoefend, nu werd het opeens een I-walk in verband met de verplichte maximale tijd van 45 seconden. Ik zou er met mijn T- walk ver boven zitten en wanneer de muziek weggedraaid zou worden na 45 seconden zou ik er maar een beetje knullig bijstaan. Ik vond het prima, want korter was makkelijker. Toen ik mijn bikini aan had en mijzelf nog eens in de spiegel bekeek leek het of er een toverstokje aan te pas was gekomen. Mijn buik ,die er die ochtend na ontwaken zo slap uit had gezien en me moedeloos had gemaakt zag er in bikini opeens gewoon glad uit. Was het mijn ontbijtje geweest? Was het de bikini die de boel strak trok of was het de stress van het gevlekte been wat me vocht deed vasthouden? Het maakte geen donder uit wat het was, het was gewoon wel beter dan daarvoor. Ik stuurde Richard meteen een berichtje. We hadden elkaar nog niet lijfelijk ontmoet maar wel een zeer regelmatig appcontact gehad over wat er moest gebeuren en wat niet. De zorgen die ik regelmatig had had hij nooit; het kwam altijd goed. Precies wat Peter me ook altijd zei. Wat zijn die mannen toch wijs.

Omdat de tijd begon te dringen pakte ik mijn boeltje in, trok mijn joggingbroek aan, zonder slip, en wijde shirt, zonder bh, en samen met Peter liep ik naar de wedstrijdlocatie. Het zou die dag gaan regenen, maar waarschijnlijk pas aan het einde van de middag. Ik zou dus droog aankomen, wat gelukkig niet nog meer tanningschade zou opleveren.

Bij de ingang stonden Richard en Jordy ( van Bellcoaching ) ons op te wachten. Zij waren de dag daarvoor al aangekomen, maar we hadde elkaar nog niet gezien. Tamara en ik ( beide van TeamBell ) hadden de luxe om over twee coaches te beschikken en onze beide partners die ons terzijde stonden. Hoe luxe wil je het hebben?

Tamara deed in drie klassen mee en was al snel aan de beurt. Ik liet mijn spullen bij Peter achter en zocht de tanningruimte weer op. De mensen van de tanning hadden zich de dag ervoor al bijzonder vriendelijk en deskundig getoond en dat merkte ik nu weer. Het "ongelukje" op mijn been werd netjes hersteld. Na het drogen van het tweede laagje zag ik eruit alsof ik drie weken op de Bahama's in de zon had liggen bakken. Ik kon weer naar de backstageruimte waar Peter mijn matje al uitgerold had. Lee Kemp, de Engelse bondspresident, had op de registratiedag  gezegd dat hij hoopte dat iedereen straks zou zeggen dat dit een perfect georganiseerd kampioenschap zou zijn. Tot dan toe kon ik niet anders dat het volledig beamen. Het was uitstekend georganiseerd en alles liep op rolletjes.

Ben je in een wedstrijdvoorbereiding alleen maar met je voeding én je training én je poses bezig, op de wedstrijddag komen opeens je zogenaamde concurrenten in beeld. Een was de kampioen van vorig jaar, een ander kende ik van instagram, beide uit Duitsland. En opeens waren er nog een Italiaanse en een Amerikaanse dame in onze klasse 50+. Geen enkele dame in mijn leeftijdsklasse helaas. Het geeft altijd een extra dimensie aan de wedstrijd als je toch nog een dame achter je kan laten ook al gaat het om je eigen verbeterde shape. Je doet tenslotte niet voor niets aan een wedstrijd mee, nietwaar. Aftasten van mijn kansen had geen zin, ze waren stuk voor stuk mooier, beter, strakker in het vel... Ik ben meer  dan tien jaar ouder, maar de bejaarde klasse waar ik aan deelneem dwingt kennelijk toch heel veel respect af, want de complimentjes waren niet van de lucht. Terwijl ik denk, ja eerst maar eens afwachten hoe ik scoor. 

De tijd verstreek snel en toen moeten we gaan opwarmen. Met Peter samen deed ik mijn opwarming en even later nam Richard een deel over en wees me er nog eens op dat ik niet moest miepen, omdat zijn oog hetzelfde zag wat mijn oog ook gezien had; de huid van het buikje van mijn concurrente waar vier kindjes in gewoond hadden, net zoals die van mij waar er vijf in gehuisvest waren geweest.

En toen was het tijd om met de stagemanager mee te lopen door de lange gang waar we uiteindelijk bij de lift afscheid van onze coaches moesten nemen. Waar ik al bang voor was gebeurde, ik moest als eerste op, vanwege de opvolging van onze wedstrijdnummers. "Rustig, maar vlot en vrouwelijk lopen" hield ik mezelf voor. Het lukte. Ik heb geen moment staan trillen van de zenuwen. Ik begreep in eerste instantie niet meteen dat we direct op het podium de quarterturns zouden doen, maar ik geloof dat de twijfeling niemand is opgevallen. 

De I-walk ging goed, al kon het beter zoals altijd wanneer je de foto's later terugziet. De prijsuitreiking volgde direct daarna met voor mij een volkomen verrassing. Ik werd apart toegesproken door Lee Kemp en het bezorgde veel mensen kippenvel en zorgde voor vochtige ogen bij Richard. Jordy was zo lief om het te filmen zodat ik het nog vele malen heb terug kunnen kijken en het me steeds meer ontroerde. Ik ontving mijn trofee en medaille die pasten bij de wereldkampioen in de ultragrandmaster bikiniklasse 60+.  Op dat moment en vele momenten later wanneer mensen me vroegen hoeveel 60-plussers er nou eigenlijk meededen moet ik altijd denken aan de Amerikaanse commentator in Las Vegas. Daar werd ik Natural Champion 60+ , zonder tegenstand. Hij zei toen :"She probably scared them all off!" Als je de enige bent ben je eerste en laatste tegelijk, maar als niemand het tegen je durft op te nemen ben je gewoon eerste. Zo is dat!

Meteen hierna volgde de prijsuitreiking van de 50+ klasse. Onze Nederlandse bondspresident had mij hoger geplaatst, zoals ze mij later vertelde, maar ik was zeer blij met mijn vierde plaats. Als oudste dame van het hele wereldkampioenschap ben ik gewoon trots en blij met mijn vierde plek en natuurlijk mijn eerste plaats.

Afsluitend was er nog de overall line up waar ik hals over kop en eigenlijk nutteloos voor mijn gevoel nog aan deelnam. De overall van alle winnaressen in de verschillende bikiniklassen bij elkaar, van jong tot oud, en daar wordt dan de beste uit gekozen. Zoals ik al zei, nutteloos, maar toch heel leuk om tussen die mooie meisjes te mogen staan. 

Omdat het ten strengste verboden was om met een eigen Nikon foto's te maken tijdens de wedstrijd besloten Peter en ik een shoot buiten te doen. Voor de regenbui zou losbarsten. Ik was heel blij met deze foto's op een bijzondere locatie in de stad.

En toen was het tijd om te ontladen. Met een etentje in een superdeluxe steakrestaurant met de naam Gaucho. Een van de weinige restaurants waar we met een groot gezelschap nog zo laat terecht konden. Het eten was mwah, de prijs was wow, de gezelligheid top!

Peter en ik bleven nog een paar dagen langer in Manchester totdat het tijd was om naar huis te gaan. Het geluk van gepensioneerd zijn is dat je tijd genoeg hebt. Maar toen was het mooi geweest, we hadden genoeg gezien van Manchester.

Ik kan terugkijken op een goede voorbereiding, de beste ooit denk ik, ( eindelijk heb ik geluisterd naar Richard ), de beste P.A. die iemand zich maar kan wensen( sorry, maar hij is niet te huur, ik hou hem voor mijzelf) , een hele goed georganiseerde wedstrijd, een fantastisch verblijf in ons apart-hotel met keuken, en een succesvolle afsluiting met een mooie trofee en medailles.  Die overigens nogal wat problemen bij de douane gaven.