Road to Olympia, deel 9
( met een kronkel)
Het menselijk lichaam is wonderlijk.
Het ene moment verkeer je in een uitstekende conditie en kan je de hele wereld aan en van het ene op het andere moment is je lichaam zo in weerstand en ben je opeens veranderd in een dood vogeltje.
Ziek als een hond
Het overkwam mij een paar dagen geleden.
Zaterdagochtend: goed ontbeten, getraind, boodschappen ingeslagen, cadeautjes voor de jarige schoondochter ingepakt, gekookt, gegeten, wat tv gekeken en opeens was daar de misselijkheid.
Holy shit! Nee, zeg, laat het lekker wegblijven alsjeblieft. Beide kleinkindjes waar ik de dag ervoor had opgepast waren die oppasdag al ziek en hun mama, en even later ook nog hun papa, waren ziek geworden. En ik voelde dat ik dezelfde symptomen had.
Met een emmertje , voor het geval dat, ging ik vroeg naar bed. En dan krijg je dat: je ligt voor je gevoel de tijd te verdrijven en te overleven. Ken je dat? Dat je denkt, even doorbijten, het zal wel weer overgaan, het zal heus wel weer overgaan, over een uurtje is het weg, nog 55 minuten dus, nog 54 minuten....slikken en aan andere dingen denken.
Zwart gat
Maar het gaat niet over en dan ben je opeens zo hondsberoerd ( wat hebben die honden er toch eigenlijk steeds mee te maken?) dat............... zwart gat..........en dan opeens lig je niet meer in je bed........maar languit op de grond met je gezicht in een enorme plas van je maaginhoud. Nou vriendelijker kan ik het niet zeggen, hoor. Het was al mensonterend genoeg. En dat ik een stukje film kwijt ben van dat pijnlijke moment besefte ik op dat moment nog niet, dat het vreemd was dat ik bloed spuugde ook niet. Wel dat ik nog steeds zo vreselijk beroerd was.
Soms kan je zo lekker opknappen als je je maag helemaal hebt leeggemaakt, maar niks , hoor. Hij was nog helemaal niet leeg bleek later, er zat nog veeeeel meer in, hoe is het mogelijk?
Mijn lief/coach/manager was zo lief om mij liefdevol te verzorgen en alles weer proper en schoon te maken, zodat ik kon gaan slapen.
Zwart gat nr. 2
Mijn partner mijn zooi op laten ruimen, dat gaan we niet meer laten gebeuren, dus bij de volgende misselijkheidsaanval greep ik meteen het emmertje..........en toen.........lag ik opeens alweer naast mijn bed........met niks in het emmertje en alles ernaast. Verschrikkelijk! Bleek het bloed van de vorige spuugsessie van het bijten op mijn tong afkomstig, nu had ik een nog fraaier resultaat van mijn duik naast het bed. Een prachtig ei op mijn hoofd. Hoe had ik het voor elkaar gekregen?
Mijn lief/coach/ manager was zo lief, enzovoorts, en ik dacht dit was het. Dit moet het zijn, want ik wil en kan niet ziek worden. Niet in mijn voorbereiding! Maar er kwam nog meer tot ik niet meer kon.
Wonderlijk
Bang om nog een paar stukken film te gaan missen en tijd die ik kwijt ben, ben ik de hele volgende dag in bed en op de bank gebleven.Bang om op te staan, maar het ook niet eens kunnen. Slap als een vaatdoek, met een diëetje zoals sommigen in hun prep hanteren om de laatste vetjes kwijt te raken: een kopje slappe thee en een rijstewafel met appelstroop, drie maal daags.
Zitten kostte kracht, laat staan lopen of fietsen of een klas wervelende kleuters in het gareel houden, dus dat werd op de dag daarna, toen de school weer begon, een dagje bankhangen.
En ik zei het al, het menselijk lichaam is wonderlijk. Een dag later fietste ik met een paarse tong en een grote groene bloeduitstorting onder mijn pony weer naar school om die groep kwetterende kleuters te begroeten.
En weer een dag later sta ik weer selfies in de gym te maken en ga ik gewoon weer verder met mijn trainingsschema of er niets gebeurd is. Wonderlijk toch?