Derde Wereldoorlog
We verkeren in een ingewikkelde oorlogsstrijd met een onzichtbare, maar zeer gevaarlijke vijand die de hele wereld teistert. Ik heb het over het Coronavirus, ja met een hoofdletter C! Deden we het eerst nog af als een variant op de griep die elk jaar oplaait, nu weten we wel beter. Dit virus maakt ziek, heel ziek en doodt. Kijkt niet naar politieke achtergrond, kleur of ras. Het is gretig in het verslinden. Eerst is het onzichtbaar aanwezig zodat je nog denkt gezond te zijn, om daarna keihard toe te slaan en te vernietigen. Mits er genoeg zorg en apparatuur voorradig is, anders ga je er geheid aan kapot. Zo liggen de zaken nu. Hartverscheurend!
Landen zijn op slot. Het hele leven ligt plat, Scholen zijn gesloten. De regels zijn streng: niet buiten sporten met elkaar, houdt 1,5 meter afstand, supermarkten worden in plastic verpakt, handen worden schraal van het vele wassen, families worden van elkaar verwijderd, verpleeghuizen mogen geen bezoekers meer ontvangen en de mensen in de zorg maken overuren. Het is schrijnend en het eind is nog lang niet in zicht.
De school is gesloten. Tot onbepaalde tijd. Kinderen zitten thuis en binnen. De lente laat zich al zien, maar we kunnen beter binnen blijven. In Spanje, waar mijn oudste dochter woont, moet! iedereen binnen blijven. Uitzonderingen zijn een bezoek aan de supermarkt en de apotheek. Hier mogen we nog naar buiten, maar iedereen kijkt elkaar argwanend aan. Iedereen kan het virus ongemerkt met zich meedragen...
Ik zei al, de school is dicht. Een collega maakte zich zorgen om de achterstanden die kinderen gaan oplopen. Zorgen om achterstanden? Je zou andere zorgen moeten hebben. Hoe voorkom ik dat k niet ziek word, bijvoorbeeld. Die angst en de angst om je familieleden maakt het gekmakend. Er zijn amper nog leuke tv-programma's; de hele dag zijn er updates over het virus op de radio.
En wat doen we met de leerlingen? De eerste week stonden we lespakketjes uit de delen op school. De tweede week had ik daar al heel veel moeite mee en handigde ik de werkboekjes door het raam aan. Nu heb ik besloten alleen nog op school te komen als ik "oppasdienst" heb voor kinderen van ouders met een vitaal beroep. Ik mail met de ouders van mijn kleuters, ik maak filmpjes waarin ik een verhaaltje voor het slapen gaan voorlees.
Een veter strikken is er niet meer bij, een kringspelletje met de groep kan niet meer, liedjes zingen met zijn allen ook niet, knutselen, tekenen, bouwen, kleien, puzzelen, met zand spelen, vergeet het maar. Alleen als de kinderen een creatieve en bewuste ouder hebben boffen ze. Maar het belangrijkste deel, het sociale leven is ingeperkt tot de familie.
Er is geen medicijn of vaccin tegen dit virus, dus het enige mogelijke wat we kunnen doen is afwachten en hulp bieden. En bidden?