Smartwatch

Ik werd gebeld door een onbekend nummer;  ik reageerde niet. Nadat ik nog twee keer gebeld was dacht ik dat het mogelijk het nummer zou kunnen zijn van iemand van wie ik een telefoontje verwachtte, dus ik nam op.

"Oma, waarom  nam je niet op? Ik heb al een paar keer gebeld." Het was Max , mijn kleinzoon van vier.

"Ik heb een telefoon." vertelde hij trots. Ik vroeg me af wat hij , als vierjarige, in hemelsnaam met een telefoon moest, maar ik zei:"Wat leuk, Max."

"Ik kan je niet zien, alleen praten, hoor. Het is een horloge." legde hij uit. Het bleek nog gekker, hij had een smartwatch gekregen, een gadget waar de meeste mannen gek op zijn. Maar dit mannetje was pas vier jaar oud. Maar goed, het was niet aan mij om daar iets van te vinden. Max had mijn nummer en belde mij te pas en te onpas. Maar als hij iets wilde laten zien maakte hij daar eerst melding van op zijn smartwatch om door te geven dat ik mama moest bellen, want dan verliep de conversatie met beeldmateriaal.

Het was oppasdag en ik vermaakte me 's ochtends met Tess. Ik las voor, zij maakte mij op ( met haar houten makeup spulletjes) en we knutselden tot we er melig van werden.

En toen was het tijd om Max van school te halen. Het begon al een beetje te druppen toen we van huis wegreden. En het begon echt te regenen toen Max naar buiten kwam.

"Kom gauw Max, we gaan snel naar huis."en we renden naar de fietsen. Ik haalde Max' fiets van het slot en zette Tess bij mij achterop. Max reed al een stukje voor mij uit op het voetpad bij de school. Hij zigzagde tussen de lopende ouders en kinderen door, maar ik kon deze actie niet na-apen natuurlijk. Er was geen ruimte voor en bovendien hoorde je als oudere het goede voorbeeld te geven. Toen zag ik ook nog dat een ouder een babyschoentje verloor. Ik raapte het op en reed op het voetpad snel naar de ouder om het schoentje te overhandigen. En toen was ik opeens Max kwijt. Was hij rechtsaf geslagen of linksaf, zoals we die ochtend gekomen waren? Ik gokte en sloeg linksaf, maar geen Max. Ik reed terug en sloeg rechtsaf, geen Max. Ik kreeg het al benauwd en vroeg me af of hij soms al op eigen houtje naar huis was gefietst door het drukke verkeer bij het winkelplein. Maar voor ik echt in paniek raakte ging mijn telefoon. Het was Max.

"Oma! Waar ben je? Ik zocht je."vroeg hij.

"Max! Waar ben jij?  Ben je al thuis?" Alle rampscenario's verdwenen als sneeuw voor de zon.

"Ik sta te schuilen onder een boom."vertelde hij ."Ik sta bij school.Maar waar was jij dan?"

"Blijf waar je bent, ik kom er nu aan. Ik ben rond gereden om jou te zoeken.Niet verroeren, hoor.",opluchting klonk door in mijn stem.

Toen ik gehaast aan kwam fietsen stond daar een lachend jongetje gewoon op zijn gemakje te wachten. Niks geen paniek, zoals bij mij. "Max, ik ben zo trots op je ! Wat goed dat je weer terug gegaan bent naar school. En wat goed dat je niet naar huis gefietst bent." Ik liep over van blijdschap en trots op deze kleine slimmerik  met zijn smartwatch.