Nog vijf weken...
Hoi, daar ben ik weer met een update voor de liefhebbers.
Allereerst kan ik melden dat het goed gaat met me. Nu ik niet meer werk (deze juf is sinds september met vervroegd pensioen) heb ik meer tijd om meer naar mijn lijf te luisteren. Heb ik slecht geslapen of voel ik me moe, dan kan ik het nu een dagje rustiger aan doen. Ik hoef niet meer persé om 6.00 uur mijn bed uit, maar stap er uit wanneer ik wakker ben. Dat dat soms ook gewoon om 6.00 uur is doet er niet toe; ik kan dan daarna gewoon lekker op mijn gemak ontbijten.
Mijn lichaamsgewicht is nu heel laag (48,4 kg bij een lengte van 1.65m), maar zal later in de voorbereiding vast weer wat omhoog gaan. Sinds 1993 ben ik niet meer zo laag in gewicht geweest, ook niet in eerdere voorbereidingen. Helaas zegt dat wel iets over mijn spiermassa, denk ik. Mijn zichtbare vetjes zijn nagenoeg verdwenen, lijkt het. (12,5% op de vierpuntsmeting van een week geleden) Het best merk ik dat aan mijn buik. De meting van mijn buikplooi gaf in februari 9mm aan en nu, in mei 4mm. Mijn taille is geslonken van 66cm in februari naar 61cm in mei.
Ik zit nu zo'n drie weken op 1550 kcal om de vetjes die er op het NK nog zaten weg te "smelten". Het lijkt erg weinig, maar is heel goed te doen, als je je voeding goed uitkiest op lage calorische waarden. Ik eet elke dag anders en gevarieerd. het is echt niet nodig om elke maaltijd vis, broccoli en witte rijst te eten. Dat zou me mijn neus uitkomen.
De feedback die ik na de wedstrijd kreeg was dat ik nog wel wat "harder" mag zijn. In zes weken tijd gaat me dat zeker niet lukken, zelfs in geen zes maanden en ik vermoed dat ik er de komende zes jaar ook niet in zal slagen. Dus dan maar wat droger, zodat de restjes spier nog wat te zien zullen zijn. En het lukt; mijn vetpercentage is nog iets gezakt. Maar het gevolg is wel dat mijn huid weer de slapte laat zien. De rek, die jonge mensen op hun huid hebben, is eruit, het elastiek trekt niet meer terug en ik voel met net zoals deze hond.
Een tikkeltje verontrust stuurde ik Richard (mijn coach) een foto van mijn buik met rimpels, maar zijn reactie was doodleuk: "Komt goed". En zoals ik immers al eerder had aangegeven dat ik hem volledig zou volgen in zijn advies en aanwijzingen, besloot ik mijn zorgen onder tafel te vegen. We hebben tenslotte nog vijf weken.
Als je er goed over nadenkt is dit toch een bijzondere sport: wedstrijdbodybuilding.
Je lichaam is een openbaar iets geworden. Je geeft het in feite in handen van je coach die er vervolgens mee aan de slag gaat. Het enige wat jij moet doet is goed luisteren, zijn of haar raad opvolgen, niet afwijken van het pad wat je moet volgen en vooral geen eigengereide mening hebben. Je moet regelmatig je lijf tonen in alle facetten in filmpjes en op foto's, zodat eraan gekneed kan worden. En uiteindelijk moet je je tonen in je allerbeste doen aan een rijtje kritisch kijkende juryleden die er in één oogopslag soms al iets van vinden. Maanden van voorbereiding voor drie minuten op het podium. Maanden van gemotiveerd blijven op je einddoel, vastberaden blijven, volharden in je trainingsarbeid en niet afwijken van je voedingsvoorschrift. Je moet eigenlijk een beetje gek zijn als je dit wilt, maar ja, zijn dan niet alle topsporters een beetje gek?