Dankbaar op dinsdag
Vanuit mijn professie weet ik alles over het bijhouden van dossiers over leerlingen en het doorgeven van informatie aan de volgende leerkracht die jouw leerling onder zijn hoede krijgt. Handig, maar soms wil je gewoon niks weten en gewoon blanco een kind tegemoet treden.
Zo ook gisteren.
Ik zou op mijn jongste kleinzoon Stan passen; hij is inmiddels 17 maanden. Altijd heerlijk, oppassen, want het is een vrolijk en grappig baasje, maar toch had ik vooraf wat zorgen. En hoe kwamen die zorgen? Omdat ik veel voor-informatie had. Stan sliep overdag moeilijk in, dat wil zeggen, moeilijk in zijn bedje. Dat wil zeggen, je kon hem niet zomaar pardoes in zijn bed leggen, weltrusten zeggen en gaan en over twee uur terug komen om hem wakker te maken voor een bakje fruit. Stan sliep op schoot in en dan was het zaak hem voorzichtig in bed te leggen, zonder dat hij wakker zou worden en dan op je tenen weg sluipen, hopen dat de trap niet kraakt, de bel niet net gaat, of bedenk maar een stoorzender.
Kijk, dat was dan nog thuis, op schoot bij mama of papa, en in zijn eigen omgeving. Bovendien is hij ook erg gehecht aan zijn papa en mama en dat is goed en logisch, maar zou het voor hem dan nu ook zo'n leuke dag worden als het mij leek te worden? Zou hij bij het afscheid nemen van mama het niet meteen op een dramatisch huilen zetten? En zou hij niet oververmoeid raken doordat hij al huilend en om mama roepend niet in slaap kan komen? Nou, lees even verder...
Toen Stan samen met mama Marcella de tuin in kwam lopen voelde hij al aan zijn water dat er iets niet zou gaan zoals het zou moeten gaan. Bedremmeld stapte hij de tuin in, alsof hij voor het eerst op visite kwam. Maar toen hij op de schommel zat en de kriebels in zijn buik voelde, omdat mama hem hoger en hoger liet gaan schaterde hij het uit. 1-0 Voor ons!
En toen het vertrouwde speelgoed van de zondag tevoorschijn kwam had hij zoiets van, dit lijkt wel zondag, maar dan met veel minder mensen. Toen mama aanstalten maakte om te vertrekken dacht ik, nu zal je het hebben, maar hij deelde kusjes uit aan mama en zelfs toen ze wegreed gaf hij spontaan een kushandje na. 2- 0 Voor mij!
Het werd een beetje fris in de tuin en ik deed hem zijn vest aan. Ik wilde net zelf even naar het toilet toen tante Esther uit Spanje belde. "Kijk Stan, daar heb je Esther!" Stan keek naar de telefoon waar Esther hem lachend en zwaaiend begroette, maar het boeide niet zo en hij stak zijn duim in zijn mond. Op schoot bij oma zat hij nu prima en zolang hij lekker kon duimen mocht ze kletsen met tante Esther zo lang ze wilde. Gesprekken van volwassenen zijn voor kinderen slaapverwekkend saai, zo saai dat Stan langzaam inkakte en vervolgens al vroeg aan zijn middagdut begon, nog voor de lunch. Ik zou zeggen 3-0 voor mij, maar hij zat nog op schoot en kon elk moment wakker worden wanneer ik hem in zijn bedje zou leggen, dus bleef ik met een slapend ventje op schoot nog lekker doorkletsen totdat ik echt vreselijk moest plassen. Ik legde Stan op de bank buiten, beëindigde het gesprek en zorgde voor allerlei barricades zodat Stan niet van de bank zou rollen als hij zich om zou draaien of toch wakker zou worden, want ik moest echt! plassen.
Toen ik na een snelle plas terug rende naar de tuin was er niets veranderd; Stan sliep nog steeds. Ik bedekte zijn blote beentjes met een dekentje en zo sliep hij lekker door. Dikke 3-0, hoor!
Na ruim anderhalf uur werd hij wakker. Keek op naar mij, lachte en toen ik vroeg of hij een boterham wilde stond hij meteen op en rende de keuken in. Twee boterhammen met kaas, plus de korstjes, zelfs de zonnebloempitjes die van het brood waren gevallen, alles verdween in zijn mond. Het bord kon , bij wijze van, zo de kast weer in! 4-0 Voor mij! Nou ja, dit was een inkoppertje, want eten is zijn grootste hobby.
Verder was het wandelen, spelen en grapjes maken met elkaar. Maar daar krijg ík geen punten voor, want die gaan allemaal naar Stan.
Aan het einde van de middag vroeg hij wel naar mama, maar toen ik hem afleidde met een boekje en daar opeens papa en mama voor zijn neus stonden leek het heel even of het jammer was dat het voorlezen afgebroken werd.
Stan en ik waren beiden heel blij dat het zo gezellig was geweest! 4-4 Voor ons, Stan.