Max loopt! Ik riep dat een half jaar geleden ook al heel trots.

Max hees zich toen omhoog en liep in de box of in zijn bedje, zich vasthoudend aan de spijlen. Dat gaat niet lang duren of hij loopt de hele kamer door, dacht ik toen. Maar Max doet het gewoon in het tempo volgens de familietraditie van het lopen, op de leeftijd van 13 maanden. En nu heb ik het dus over het echte lopen, het lopen zonder hulp en dan ook een acceptabele afstand  zodat we nu kunnen noteren dat "Max los loopt". 

Nu was dat lopen langs de rand van de box al schattig om te zien, maar het haalt het niet bij het koddige stappen wat hij nu doet. Eerst nog met beide handjes in de lucht, alsof hij zeggen wil, "Kijk met losse handen!". Maar met de dag verbetert zijn looptechniek. Hij zakt nu ook gewoon eventjes door de knieën om  en passant even onderweg zijn konijn op te rapen.  Verbazingwekkend hoe goed de techniek van het squatten van zo'n dreumes is. Gewoon perfect uitgevoerd .Ik kan niet anders zeggen.

Kruipen is nu passé, want lopen gaat sneller. Het is leuker, want je ziet meer als je vertikaal door de kamer gaat. Op uitzonderlijke momenten kruipt hij nog wel eens, bijvoorbeeld als hij moe is, maar moe zijn komt in Max's woordenboek amper voor, dus is zijn dag gevuld met het lopend verkennen van de ruimte. 

Nu Max kan lopen gebeuren er meteen alweer andere dingen, zoals dansen. Wanneer hij een leuk stukje muziek hoort begint hij door zijn knietjes te zakken en met zijn hoofdje te schudden, enigszins op de maat van de muziek. Omdat zo'n dansend ventje de volwassenen aan het lachen krijgt  heeft dat weer zijn effect op hem en zie je dus een vrolijk lachend vol overgave dansend dreumesje.

Met lopen heb je je handen vrij, iets wat je met kruipen niet hebt, natuurlijk. In het geval van zijn konijnenknuffel maakte dat niet uit, die sleepte hij gewoon mee in zijn mond met zijn gekruip door het huis. Maar er zijn voorwerpen die je nu gewoon wel kunt meekapen in je beide knuistjes, zoals bijvoorbeeld die felbegeerde groene appel van oma. Zo'n echte oma-appel, alleen de achternaam klopt niet bij deze Granny, maar dat zal Max een zorg zijn.

Eenmaal de appel te pakken laat hij niet meer los en trots op zijn verworven buit probeert  hij oma te imiteren door een hap uit haar appel te nemen. Je kent deze appelsoort wel, mooi groen, lekker hard en flink zuur. Maar Max kent dat niet, totdat zijn tandjes een doorbraak in de schil bereiken. In eerste instantie ervaart hij dit als een overwinning, maar wanneer de zure smaak zijn smaakpapillen bereiken spuugt hij de schil uit. Toch geeft hij niet op en wanneer hij een beetje aan het zure gewend is blijft hij knagen, totdat oma een stokje steekt voor verdere geknabbel, omdat Max bijna stikt in de harde groene schil. Als oma de hele appel veiligerwijs dan maar schilt en Max weer mag knabbelen, wordt het appelknabbelen  toch maar weer een halt toegeroepen. Door een gebrek aan kiezen wordt het lastig deze stevige appel veilig te eten, maar oma heeft haar eigen kiezen nog wel en de rest van de Granny is dus voor granny. 

Nu Max loopt staat hij weer op gelijke voet met zijn mattie Thiago. Thiago had dat kunstje al veel langer onder de knie, maar nu Max niet meer , maar minder kruipt, kunnen de vriendjes elkaar weer in de ogen kijken. Al kijken ze samen liever naar de poes.