Ziek

Longontsteking

Ik weet nog dat toen de kinderen klein waren en ziek dat ik niet snel in paniek was. Het hoorde bij opgroeien. Al kan een longontsteking voorkomen worden natuurlijk. Bij de oudste is dat mislukt. Bij de tweede ook al. Daar kwam de arts niet eens kijken toen de kleine man met 41 graden koorts zat. "Nu moet je gaan koelen", zei hij door de telefoon. En braaf sponsden wij onze kleine zieke zoon met water af tot de koorts afnam. Na een ander akkefietje met deze arts heb ik een andere huisarts gezocht. En bij de jongste met een longontsteking waren we al wat wijzer, maar hebben we het ook niet kunnen voorkomen. 

Maar kinderen maken van alles mee en daarbij hun ouders ook. 

Door de ruit heen

Hoe rustig handelde ik toen onze oudste dochter tijdens een spelletje met haar broertje door de ruit van de deur ging en snel naar het ziekenhuis vervoerd moest worden. Snelheid bleek in het ziekenhuis anders geinterpreteerd te worden, want omdat het bloed er niet met golven uitspoot mochten we gewoon op onze beurt wachten. ( Zal ik toch maar even vertellen dat na de hechtingen geplaatst waren ik op de brancard moest vanwege oorsuizingen en zwart zien) 

 Gebroken tand

En wat dacht je toen de tand van dochter nummer twee afbrak bij een spelletje "pannenkoek". Dat gaat zo en is hartstikke lachen:  je rolt je zusje in een dekbed en zo het bed af. De landing was minder zacht dan bedoeld.

En toen zoonlief tijdens tikkertje in huis met zijn vinger achter de opening bleef haken waar normaal de deur in het slot hoort te vallen en met een loshangende flap naar het ziekenhuis moest.

 Zondagsarmpje

Dan hadden we nog het spelletje waarbij een kind aan één arm opgetild werd en  het daardoor   een arm uit de kom opliep. In het ziekenhuis schoot hij gelukkig spontaan weer in de kom.

 Eenzijdig ongeluk

Op je werk opgebeld worden door de politie omdat je zoon in het ziekenhuis zit vanwege een eenzijdig ongeluk betekende op mijn fiets springen en naar het ziekenhuis racen. Wat was in hemelsnaam een eenzijdig ongeluk? In paniek was ik niet, alleen ongelooflijk ongerust. Het viel mee en het viel tegen.   De arm van mijn zoon was gebroken en moest gezet worden. Een gebroken arm, dat viel nog mee, dat had ik ook eens gehad, maar het zetten was een hel en had ik graag van hem overgenomen.

Mislukte daling

En dan zaten we nog een keer in het ziekenhuis omdat de jongste dochter, heel knap heel hoog in een lantaarnpaal kon klimmen. Om dat te laten zien riep ze mij vanuit de verte en zwaaide met één arm. En dat gaat niet goed als je boven in een lantaarnpaal zit. Ik zag ze iets te snel naar beneden glijden en dat leverde een scheurtje in haar kin wat gehecht moest worden. 

Kissing disease

Waar ik wel akelig van werd was toen de oudste dochter een acute aanval van de ziekte van Pfeiffer kreeg. Haar gezicht zwol op alsof ze zou gaan ontploffen en daarbij ook haar keel ging dicht zitten  wat ademhalingsproblemen gaf.

Allergie

Net zo beangstigend als de benauwdheid van onze zoon die naar adem zat te happen als gevolg van zijn allergie. Dat zijn akelige dingen.

Een vreemde allergische reactie had onze jongste dochter waarvan de oorzaak nooit gevonden is. Ze was helemaal rood en branderig en verdween net zo plots als het gekomen was. 

Je maakt van alles mee als je kinderen hebt, van zorgwekkend tot "het hoort erbij". 

 

 

 Kinkhoest

Van kinkhoest van de twee oudsten  tot waterpokken en wat al niet meer:  we hebben het overleefd. De kinderen zijn volwassen en we hopen dat ze gezond zijn en blijven, maar er is weer een generatie waar ik me nu weer zorgen over maak. De kleinkinderen. Er zijn er nu twee ziek en met Tess ging het helemaal niet goed. Niet drinken, veel spugen en diarree. Je zag haar , toch al niet zo volle smoeltje, steeds kleiner worden. Haar broer Max vertoont dezelfde verschijnselen. En ik hoop dat het maar weer snel over is. Ik kan ze niet genezen, ze moeten het zelf doen, maar hoe lastig is het om aan te zien.

Beterschap lieverds!