Mensje

Zoals mensen hun huisdier allerlei menselijke eigenschappen aanmeten zo doen wij dat met onze puppy in de familie. Met dat verschil dat het al een mens is, maar nog niet alle eigenschappen heeft. En dat is dan weer zo verwonderlijk. Op het moment dat hij iets doet wat heel erg wijs voor zijn prille leeftijd is dan zitten wij te gieren van de lach. Zo stom eigenlijk, want het is normaal dat dat gebeurt en raar om daar om te gaan zitten lachen. 

 

Opa was laatst een beetje verkouden en moest hoesten. Wat horen we opeens: Max hoest ook. Wordt hij verkouden, denk je dan. Heeft opa hem aangestoken? Opa moet weer hoesten, Max hoest ook weer. Opa hoest nu expres, Max hoest ook. 

 

Er wordt iets verteld door die of gene en er wordt gelachen. Weet ik wat het was, doet er ook niet toe. Zit die kleine gup met ons mee te lachen. Nou als ik al niet weet wat er lollig was, hij dan zeker niet. Maar dat is dan wel weer heel leuk en dus lachen we om hem.

 

De kerstboom is magnetisch. En Max is  van ijzer. Dat trekt aan zoals je weet.

  Als Max dichtbij de boom is gaan die handjes zo floep! naar de ballen van de boom. Op het moment dat er door een volwassene krachtig op wordt gereageerd wordt de magnetische werking plots verbroken en werpt Max gauw de bal in de boom. Zo vind ik soms een in-de-boom-geworpen bal zonder strikje of hangertje. En daar moet ik ook wel weer om lachen.

 

Max mocht met Kerst de pakjes uitpakken. En dat is dan driftig scheuren en trekken aan pakpapier tot er een beginnetje is ontstaan. Is het pakje open, dan wordt het met een zwaai op de grond gegooid en is het tijd voor het volgende pakje. En zo in herhaling.

 

Max loopt nu los. Met zijn handen in de lucht. En hij kruipt ook nog af en toe als hij het niet helemaal vertrouwt. Dat gaat supersnel. Voor je er erg in hebt is hij weg. Foetsie. Niet te zien en niet te horen. Ik roep zijn naam, maar hij geeft geen kik. De schrik slaat me dan om het hart,  want waar is hij zo gauw gebleven?  Ik lette 2 seconden niet op en weg is ie. Met bonkend hart en  zijn naam roepend loop ik het huis door ( gelijkvloers bij Max thuis). En ja hoor dan zie ik hem onder de tafel / achter de kerstboom/ tussen de bank en de vensterbank/ op zijn kamertje/ in de ouderslaapkamer.

En op het moment dat ik hem ontdek....je zou dat bekkie moeten zien! Zo van: heb ik jou mooi te pakken!

In mijn  eerste blog over Max en de familie schreef ik dat dit hummeltje de familie bezig zou houden. Dat was toen figuurlijk bedoeld, maar de vaste oppassers en zijn ouders weten dat er ook een letterlijke kant aan zit. Maar die letterlijke kant , die hem , zo klein als nog is, zo menselijk maakt is wel zo grappig dat hij iedereen voor zich heeft gewonnen. Goed zo, Max, ga zo door!!!