Warm onthaal
Laat in de avond las ik dat "mijn klas" naar huis gestuurd ging worden, omdat er de volgende dag geen vervanging voor de zieke juf was. Een heldere collega herinnerde zich de oude kleuterjuf die nu thuis was en het misschien wel leuk zou vinden om haar oude klasje weer eens terug te zien. Jaaaaa!!! Natuurlijk vindt deze oude juf dat leuk. Al had ik wel al een afspraak gemaakt met mijn dochter Yvonne dat ik Tess uit school zou halen als zij het niet op tijd zou redden in verband met een bezoekje van Max aan de oogarts. Uit ervaring weten we allemaal dat het in ziekenhuizen nogal eens kan uitlopen. Ik vermoedde dat dat wel geregeld kon worden, omdat dit toch tijdens de lunchpauze van "mijn kleuters" zou vallen en daarom appte ik dat ik er de volgende dag zou zijn. Later bleek dat ziekenhuizen toch op tijd kunnen werken en hoefde ik niet tussentijds weg.
Het weerzien op school was groots. Ik proefde de opluchting van de andere kleuterleidsters dat ze die dag niet hoefden op te draven, en de opluchting van de lokatieleider dat hij de klas niet naar huis hoefde te sturen. Toch altijd weer fijn als de school de kinderen elke dag gewoon kan verwelkomen. De directeur kwam ook nog even vertellen dat hij blij was dat ik er was. In al die 45 jaar was er nog nooit zo'n warm onthaal geweest.
Maar niets ging boven het welkom wat mij ten deel viel toen de kinderen binnen kwamen stromen. Kleuters kunnen hier heel uitbundig in zijn. De eerste die mij van buitenaf spotte riep al naar zijn mama dat " juf Willie!" er was. Binnen werd ik door de kleuters omhelsd en er waren al tekeningen die ik in ontvangst mocht nemen. Ooit heb ik de kleuters wijsgemaakt dat ik mijn kamer ermee behangen heb; deze konden er nog net bij.
Het kroelen hield die dag niet op en soms werd er geruzied wie mij nu mocht omhelzen. "Jij was al geweest!" Op een bepaald moment moest ik gewoon weer even streng optreden en de geldende regels weer even onder de aandacht brengen. Om de beurt iets laten zien, om de beurt iets vertellen en om de beurt komen kroelen, en dan niet meer terwijl ik aan het lopen ben, want dan breek ik bijna mijn nek over jullie.
"Hee, jij was toch met pensioen?' merkte een oudere leerling later op de dag op. "Klopt, hoor, dat ben ik nog steeds."
"Wat doe je hier dan?" was de terechte vraag.
"Omdat ik niet zonder jullie kan." En dat was waar. Gelukkig mag ik over een paar weken weer werken met het kleutervolkje wat al jarenlang mijn hart gestolen heeft.