Ik staak!

Ik staak  slechts één dag. Dat is maar de helft  van wat er gestaakt gaat worden deze week, maar dat heeft ermee te maken dat ik op de 2e stakingsdag niet gemist kan worden. In mijn geval kan ik niet gemist worden door twee van mijn drie kleinkinderen. Dat lijkt me een heel goede reden, een superreden. 

De 1e stakingsdag leg ik mijn werk op school neer.  Logisch, want dat doe je als je staakt, toch? 

Maar voel even mee  met het volgende wat ik schrijf en oordeel dan of de staking legitiem is en of onderwijsmensen hart voor de zaak hebben en niet alleen maar voor het eigen gewin ( salaris) het werk voor de klas neerleggen. 

Twee dagen staken.

Twee dagen actie voeren? Als ik nou gewoon één dag actie voer en de andere dag zonder klas eens benut om mijn administratie, voorbereiding, afspraken, achterstallig werk  en dergelijke weg te werken. Hoe handig  is dat? Zou ik ook oudergesprekken kunnen voeren, of zou dat te ver gaan? Eindelijk dat magazijn eens goed opruimen en er weer orde in scheppen. Alle boeken weer op thema ordenen. Of de kasten eens lekker uitsoppen.

Maar potjandikkie, dan werk je toch nog!

Ik zou ook gewoon met mijn benen omhoog op de bank kunnen gaan liggen om ervoor te zorgen dat ik weer  helemaal fit word. Want als je twee dagen ziek bent, de derde dag maar weer gaat werken omdat je klas bij gebrek aan vervanging naar huis is gestuurd, je de week half ziek afmaakt om vervolgens met een longontsteking thuis komt te zitten, na een weekje weer gaat werken en snotverkouden rondloopt, zou dat niet eens zo'n heel gek idee zijn.  Maar zo zitten wij , onderwijsmensen , niet in elkaar. Wij denken ook altijd dat wij onmisbaar zijn, onvervangbaar( dat dan weer wel) en dat niemand zijn of haar klas beter kan bestieren dan hij- of zijzelf.  

"De kinderen houden van je,  juf." Ja, gelukkig, zeg. Het zou wat zijn dat ze een hekel aan je hebben. "De kinderen willen zelfs in de vakantie naar school." Ha, nou de juf is heel blij dat ze even op adem kan komen, zeker met een bomvolle klas met toch niet de makkelijkste kinderen. Niet makkelijk qua gedrag en  ook niet op medisch gebied . Maar het compliment is  natuurlijk fantastisch en werkt tien keer beter dan de bekende werking van een Red Bull. 

Gelukkig zijn er veel oudere en ervaren leerkrachten die honderd ballen tegelijk omhoog kunnen houden, maar je houdt je hart vast als je er een laat vallen. Dan blijkt dat je handen en ogen tekort komt en ben jij de eerst verantwoordelijke bij een incident.

Even een klein , maar veel voorkomend voorbeeld.

We spelen buiten, het stormt. Niet eens zo zeer in de lucht, maar wel onder de kinderen. Je bent alleen buiten met je klas en een nieuwkomertje van vier jaar plast in haar broek.  Er is niemand beschikbaar die jouw stuiterballen buiten in de gaten kan houden.  Wat doe je? Je helicopterview draait op een torenhoog toerental en er gebeurt buiten niks noemenswaardigs. Gelukkig! Tien minuutjes later gaan we in de herhaling, precies op het tijdstip van opruimen en naar binnen gaan. Weer iemand die de wc te laat ontdekt. Snel handelen, kijken, opletten en regelen. Iemand anders hoest zijn longetjes uit zijn lijf, maar houdt gelukkig de boel binnen.  Dat viel dus weer mee. Maar waar is de hulp in nood van weleer, de conciërge?

Gelukkig heeft elke ervaren juf er in de loop der jaren er een paar armen bij gekregen en kan ze de zaak aan.  Maar zuur is het wel dat er in het peuterlokaal naast mij twee juffen, één kwaliteitsmedewerkster én één vrijwilligster over negen kindjes waken.

 

 

Ik denk dat ik weet wat het op de 1e stakingsdag gaat worden.