Nee, hè...
Na een weekje griep kon ik er vandaag met de training weer voluit tegenaan. Voluit met het hoofd, want het lijf was blijkbaar nog niet zo ver. En dan krijg je dat. Tijdens mijn laatste setje van mijn tweede benenoefening ging het fout. Het liep al niet zo lekker, maar kom op, doorbijten en niet mauwen. Maar als ik had gemauwd was het ook gebeurd, denk ik. Ik was nog niet eens klaar of, hoppa! pats! deed mijn bil, en kleng deed de legcurl, die ik niet meer in bedwang kon houden op dat moment. Nee, hè, dacht ik, niet nu!
Lekker dan
En ja, lekker, denken mijn mededeelnemers aan de wedstrijd vast en zeker. Want als je weet wie er naast je staan op je toekomstige wedstrijd ben je elkaar toch een beetje in de gaten aan het houden.
Nu weet ik niet wie er naast mij staan en hoe ze erbij zullen staan straks, want zij zijn zo slim om geen glimp van hun shape te tonen op social media en deze flapuit is met alles een open boek, zoals nu ook weer.
Slap excuus
Ik zit nu te typen op twee billen, uiteraard, waarvan er één het gevoel geeft of iemand mij vanochtend tijdens mijn oefening een keiharde trap met een legerlaars verkocht heeft. Of was dat ook zo en had ik het niet door? Zo'n ongekend harde schop voor mijn kont die zoiets te betekenen had als werken met je luie reet! Nou heb ik dat af en toe wel nodig, maar deze was net iets te hard om hard werken met mijn luie reet nog waar te kunnen maken.
De training heb ik afgemaakt met oefeningen waarbij de billen niet meededen en dat ging goed. Maar bukken, schoenen aan en uit doen, zitten en zelfs normaal lopen gaan moeizaam.
Heb ik straks even een mooi excuus als ik er op de wedstrijd niet al te goed bij sta.