Vacanciones
Wat een bofkont is Max. Heerlijk met papa en mama met het vliegtuig mee. En aangezien de bewustwording van zo'n uk steeds groter wordt naarmate hij ouder wordt, zal dit vast een belevenis zijn geweest. Zeker als je ook nog eens bij het raampje mag zitten. Wat zal opa olifant jaloers zijn als hij dit hoort. Aan de plaatjes die ons hier in Nederland bereiken heeft hij het prima naar zijn zin.
Maar was dat ook zo toen het tijd werd om te gaan slapen? In een vreemd bed in een vreemde kamer, maar gelukkig wel met zijn eigen vertrouwde konijn met sabbelgeur, dus dat scheelt weer. En hoe heeft hij gegeten? Smaken de babyvoeding potjes van Spaanse makelij net zoals de Nederlandse? ( niet lekker dus)
We zien dat het daar in Spanje in de herfst gewoon lenteweer is en dat was het vandaag hier in Nederland eigenlijk ook, alleen liggen hier de "lente"-temperaturen natuurlijk lager dan in Spanje. Max heeft het vandaag uitstekend naar zijn zin gehad in de dierentuin met de speelgoeddieren daar en was zo te zien erg onder de indruk van de koe. Wat inhoudt dat als het aan Max had gelegen ze evengoed naar de dichtstbijzijnde boerderij hadden kunnen gaan , ware het niet dat de volwassenen daar geen bal meer aan vinden en high-levelvertier zoeken in de dierentuin. Nou wil het feit dat het appartement zo dichtbij de dierentuin is dat je het kan ruiken als je een raam opent. Dus dat is een voor de hand liggend uitstapje.
Dat Max een bijzondere fascinatie heeft voor vogels wisten we al. Kraaien, duiven, meeuwen, alles wat thuis voorbij vliegt wordt nagewezen en geobserveerd. Maar in de dierentuin liepen vogels van zo'n bijzondere soort dat hij daar van dichtbij kennis mee wilde maken. Door middel van een vriendelijke geste, het aanbieden van zijn rijstenwafel, kwam het contact tot stand. Daar had de pauw in kwestie ook wel trek in, maar aangezien pauwen kippig zijn en het verschil niet zien tussen een grote witte rijstenwafel en zo'n wormig klein babyvingertje was dit een uiterst hachelijke situatie. Maarre. ..Papa Ralph heeft ogen als een arend en de snelheid van een turboraket en kon middels een supersnelle draai van de buggy voorkomen dat Max met een vinger minder naar huis zou komen. Pauw versuft, Max duizelig. Misschien was dat de reden van het overgeven later op de dag?
Ondertussen heb ik van de (vrije vrijdag ) gelegenheid gebruik gemaakt om met mijn "zus" bij te praten. Anderhalf uur. Exact. Want dan kappen we het gesprek af. Dat is een must. Als we dat niet doen dan gaan we maar door en door en door. We overpraten elkaar dan en dan is er geen houden meer aan. Want onderwerpen te over. Maar de overgebleven onbesproken zaken bewaren we dan weer voor de vervolgafspraak. Vijfenveertig jaar vriendschap. Vijfenveertig jaar met gemeenschappelijke gebeurtenissen. Leuke en minder leuke. Zoveel gedeeld en beleefd en ik geloof dat de laatste foto van ons samen van een gezamenlijke vakantie was. Dus " zus" , die moeten we toch maar eens gaan verversen.