Het was weer "Vrolijke Vrijdag". Ik arriveerde op de normale tijd, 7.00 uur 's ochtends. Het was vakantie, dus uitslapen mocht, behalve als je moet werken of oppassen natuurlijk. maar degene die meestal de deur voor mij opendoet lag nog lekker op één oor en Tess deed deze keer de deur open. Aangekleed en al, iets wat op schooldagen meestal nogal voor wat extra treuzeltijd zorgde.  

Even later zwaaiden we mama uit en ontbeten we samen op de bank bij een door haar uitgekozen programma op Netflix. Zo, eindelijk eens de eerste keus, want meestal maakte haar grote broer de dienst uit, maar ja , die sliep nog, haha.

Na een ontwaken van Max, ontbijt, en nog meer ontbijt, ook Tess lustte nog wel een boterham( wat krijgen we nou?) moest er gespeeld worden. Natuurlijk, daar kom ik toch voor!

Mijn plan om 's middags naar de speeltuin te gaan werd overruled door Max, want hij had gewoon zin om naar de kinderboerderij te gaan. Ook een leuk idee natuurlijk. Even twijfelde ik, want dat zou inhouden dat ik door twee tunnels moest fietsen met een kind voor en een kind achterop en een fiets waar niet alleen de versnellingen het niet deden, maar die bij krachtsinspanning gewoon bleef doortrappen. Niet zeuren, dit vereistte gewoon een bepaalde tactiek van fietsen.

De Koeiendijk meden we om die reden; klein stukje om kon geen kwaad, nu hoefde ik niet te klimmen. De eerste tunnel, de "snoeptunnel" ging goed: keihard naar beneden en dan soepeltjes weer omhoog.

"Doet je fiets het weer goed, oma?  vroeg Max van achteren. Hij en Tess kenden de problemen van de fiets met de zitjes, het gekraak van de ketting en het doortrappen bij het optrekken bij een stoplicht. Halen we de overkant nog op tijd?

"Ja, blijkbaar wel." verzuchtte ik opgelucht. Er was verder geen kip op straat en ik hoefde nergens af te stappen en weer op te trekken. De tweede tunnel ging iets moeizamer, omdat de weg omhoog gewoon langer was, maar ook die namen we met zijn drieën zonder problemen. 

Gelukkig waren alle dieren buiten en werd ons nergens de toegang geweigerd. De laatste keer dat ik er was met mijn klas stonden alle dieren nog binnen, maar mochten we de stal niet in. Ik commandeerde geërgerd mijn klas naar de speeltuin, die gelukkig wel toegankelijk was. Maar nu konden we in ieder geval één geit aaien en een nepkoe melken. Bij de konijntjes waren meer kleine kindjes aan het kijken, en enthousiast als ze waren werd er natuurlijk wat geluid gemaakt daarbij. Binnen no time was daar een medewerker van de boerderij die ons dringend verzocht om vooral stil te zijn; de knaagdieren hielden niet van herrie. Even kreeg ik weer dat zelfde gevoel als toen met mijn klas, maar de speeltuin zou later nog wel komen. Buiten liep één konijn rond, maar onbereikbaar voor kinderhandjes, dus voelen hoe zacht zo'n vachtje is konden we alleen bij een soort van voelmuur. 

De kippen dan maar. Die liepen in een hok te scharrelen, net als de duiven en de parkieten, die ook gevangen zaten. Waar waren de loslopende geitjes, de schapen? Waar was de beleving van vroeger? We liepen naar de theetuin, want we hadden inmiddels honger en dorst. Afgeleid door twee fietsen die een soort apparaat in werking zetten waardoor een tennisbal omhoog gebracht werd vergaten we even onze honger. " Harder fietsen, Max, dan gaat hij draaien." En jawel, hoor , er kwam beweging in. Tess nam de andere fiets, maar haar beentjes waren te kort om bij de pedalen te komen. Dus zat zij op het frame voor het zadel en trapte hard mee. De bal ging omhoog! Volgens Tess ging de fiets van Max soepeler en dus moest er gewisseld worden. Het maakte geen bal uit, natuurlijk, maar Max wisselde gedwee van fiets, geobsedeerd door wat ze samen teweeg brachten met hun getrap. Ik had ondertussen gekeken of het mogelijk was om iets te gebruiken om ons hongergevoel te stillen, maar het was niet mogelijk.