Even bij school langs

Max en zijn mama brengen een bezoekje aan oma. Aan oma op haar werkplek welteverstaan. Max mag mee op de fiets , want het is lekker weer. Zijn nieuwe jas aan en nieuwe minionmuts op en fietsen maar. Als hij met mama samen door het raam vanuit de gang de klas in kijkt en oma hem plots ziet verschijnt er een lach op zijn gezicht. Een lachende minionmuts eigenlijk.

 

Heeeeee! Kijk eens wie daar is, jongens? Sommige kleuters zien wat de juf bedoelt maar kunnen niet op zijn naam komen. Anderen vragen zich af waar de juf het over heeft,  gestoord als ze zijn in hun drukke pre-sinterklaasgedrag, compleet met keihard praten, veel heen en weer lopen en eigenlijk niks zinnigs doen. En de juf heeft het ook knetterdruk, want ze moet de maat nemen van elk kinderhoofd om er een op maat gemaakte muts voor af te leveren voor de volgende dag als de Sint zijn opwachting aan de straat maakt.  Want veel langer hebben ze zo'n muts doorgaans niet op. 

Wanneer ik Max herkenbaar maak door zijn minionmuts af te doen gaat er een golf van herkenning door de klas Oh, het is Max, Max van de Maximonsters!

Kleine Max, blij dat hij oma ziet, strekt zijn armpjes naar mij uit, maar ik ben ( ik zei het al:) knetterdruk. Knetterdruk bezig met maten nemen en mutsen in elkaar nieten. Nou kom maar even, lieve schat, ik pak je wel even op en we zingen voor jou een verjaardagslied. Na een luid hiep  hiep,  HOERAAAAAA! wil iedereen met Max spelen, hem aaien, een kusje geven, iets voor hem maken en dat met zijn vijftienen tegelijk. Van schrik begint de kleine man te huilen en zoekt wanhopig oogcontact met zijn mama: red mij van deze ellende!

Na nog even kroelen met oma kan Max opgelucht naar iedereen zwaaien.Hij gaat er weer vandoor, veilig in de armen van de dochter van de juf die de moeder is van Max. 

En volgens de kleuters is Max mijn baby en ben ik zijn oma, ja, toch juf?