De bovenstaande foto zegt genoeg, denk ik. Het was weer heel gezellig, goed georganiseerd, en voor mij ook nog succesvol.

Even een kleine review naar een paar dagen terug.

Vrijdag is mijn oppasdag, maar ik was "vrijgeroosterd" zullen we maar zeggen; ik hoefde niet vroeg mijn bed uit en na mijn plicht haastig naar de wedstrijdlocatie. Dat was dus een ontspannen begin van wat bij de competitie hoort: de registratie.  Onderweg naar Voorthuizen was het erg druk op de weg, want dit was het begin van het paasweekend. Maar ondanks de drukte hadden we toch tijd genoeg om eerst naar onze logeerbestemming te gaan. Een allerleuk huisje met een omsloten tuin. Na de boel daar gedropt te hebben, reden we door naar de Eng om mij te registreren, de fotograaf te regelen ( zo ontzettend blij dat Frans Beljaards de foto's mocht maken) en iedereen die ik kende weer te begroeten. En ja ook de mensen die ik amper ken te begroeten. Hoe leuk is dat wel niet? De maag begon te knorren en dus vertrokken we weer naar ons huisje.

Na het avondeten ( een tournedos met frietjes en broccoli, en een glaasje rode wijn) reden we weer terug naar de Eng voor een eerste tanninglaag. Om goed uitgerust te zijn voor de wedstrijd ging ik bijtijds naar bed. Als een Marokkaanse weliswaar. Om de lakens niet met mijn tanninglaag bruin te laten kleuren slaap ik altijd na het tannen in een kaftan. Nou slaapt dat voor geen meter als je ligt te woelen zoals ik, want na drie keer draaien voel je je een wokkel. Maar dat was niet wat mij uit mijn slaap hield. Het was de kramp in mijn tenen, van steeds weer een andere voet. En ik ben blij dat ik er maar twee heb, want dit was zoooooo irritant en pijnlijk.

Zaterdag was ik vroeg wakker, voor de wekker van half zeven, maar dat was niet erg, want na een check in de spiegel , zag ik dat ik eerst nodig moest eten. Mijn ontbijtje van havermout, kwark, noten en rozijnen vulde ik aan met een banaan, maar na een half uurtje gaf dat nog niet het goede beeld wat ik wilde zien. Ik had al contact met Richard vanuit Japan en hij beaamde dat ETEN nu prioriteit had. Dus besloot ik er een pannenkoek met jam achteraan in te stoppen. Dat begon erop te lijken.

Om 9.00 uur werd ik weer bij de tanning verwacht voor de afrondende laag, dus ik moest nu aan mijn make up beginnen. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik vind het hoogst irritant als ik 's ochtends nog niet naar de wc geweest ben om te poepen. Koffie kan dan weleens helpen, dus eerst maar een kop koffie. "Zorg wel dat je gehydrateerd blijft." stuurde Richard net op dat moment. Nou is koffie niet het juiste drankje als je gehydrateerd wilt zijn, maar er waren prioriteiten. Om een lang en intiem verhaal kort te houden, er gebeurde de hele dag niks op dat gebied. Mijn make up was gedaan en ik stuurde een foto naar mijn MUA in Griekenland. "Het moet meer!", was haar reactie. Richard stuurde ook een reactie: "Mag wel wat meer." Peter keek eens en zei toen: "Ik vind dat het wel wat meer mag zijn." Ik keek ook nog eens, maar ik had geen tijd meer om er nog wat extra's van te maken, want ik moest naar de wedstrijdlocatie voor de tanning én om een plekje te vinden in de drukke backstagezaal.

Na het tannen verdween ik met mijn bikiniboeltje naar het damestoilet om mij om te kleden. Bikini aan en terug naar de backstageruimte, waar Peter al een plekje voor mij veroverd had.

Voor wie dit nog nooit heeft meegemaakt: het ziet er chaotischer uit dan in een vluchtelingenkamp. Her en der liggen mensen languit op de grond, overal ligt zooi: eten, tassen, slippers, kussens, en coaches, veel coaches ook. En tussendoor staan er superbruine mensen in zwembroekje of bikini allerlei bewegingen te maken, die we omschrijven als het poseren. Zo ook ik natuurlijk, op mijn hakken alvast om aan een eventuele kramp in mijn tenen te wennen. Maar die bleef uit, net als de ontlasting( ik kan het niet laten, sorry), het ene was fijn, het andere niet. Het blies gelukkig mijn buik niet op, waar ik bang voor was.

Toen kwam het moment waarop we door de floormanager bijeen geroepen werden om ons klaar te maken om op het podium te gaan staan. Met maar liefst acht dames van boven de vijftig liepen we richting podium. Peter was al naar de zaal gegaan om foto's te maken. Er was afgesproken dat ik, nu er een 60+ klasse was, niet apart op hoefde te komen. Ik was daar blij om, want ik had backstage al de kriebels gekregen dat ik het spits zou moeten afbijten met een eerste t-walk. Maar even was daar toch die verwarring toen Imro ( de speaker van de dag) mij als eerste aankondigde. Het bleef gelukkig bij een eervolle vermelding en ik mocht daarna weer samen met de andere dames op. Na de quarterturns kreeg ik mijn Kampioensmedaille 60+ ( het inkoppertje, maar ik kan er ook niks aandoen dat ik geen competitie heb in die leeftijdsklasse). 

De acht dames van 50+ mochten draaien, lopen, van voor naar achter en weer terug, nog eens draaien en toen wist de jury het al. Zonder dat een van ons een t-walk of i-walk mocht doen. Waarom niet is mij nog steeds niet duidelijk. Waarom oefen ik verdorie toch steeds op de t-walk? Maar goed, de jury wist het zo ook al. Ik zou al heel blij zij als ik geen laatste zou worden, dacht ik. Maar achtste werd ik niet, ook geen zevende, geen zesde? Geen vijfde zelfs? Vierde vond ik vorig WK niks, maar van acht deelnemers ook niet verkeerd. Maar nee, ik was in de top drie geëindigd; een mooie derde plek voor deze oma van 67, wederom de oudste atlete van de wedstrijd. Megablij was ik. Het NK kon niet meer stuk, twee dikke zware plakken rijker ging ik op de foto, en nog eens en nog eens. 

Na de lunch in ons huisje deden we een shoot in de tuin, Peter en ik. En buiten de wedstrijdfoto's zijn die eigenlijk nog veel leuker. Kijk zelf maar.

Een fan van mij was speciaal voor mij naar de wedstrijd gekomen en wilde graag nog met mij op de foto. BN-lifelike, zo voelde dit, haha. Dus kleedde ik me snel om en reden we naar de Eng voor een echte "meet&greet".