Lily, 1 mei 2024
Op 1 mei was het zover; de weeën waren begonnen, op de datum die papa Alex zich wenste. Vooraf had Esther een poll gemaakt waar iedereen op kon inschrijven met zijn of haar geschatte geboortedatum. Esther had op 1 mei ingezet, evenals Alex, die dat een mooie datum vond. En zo geschiedde...
Het was een vlotte bevalling, maar volgens de Griekse regels, wat inhield dat de a.s. vader op de gang tandenknarsend mocht afwachten tot zijn dochter geboren zou zijn. Geen steuntje in de rug voor Anouk, geen aai over het voorhoofd, geen hand die haar vasthield. Gelukkig waren er geen complicaties en werd Lilian snel geboren, zodat Alex haar snel kon bewonderen.
Lilian, oftewel Lily, een schattig klein poppetje met donker haar en grote donkere ogen. Een lichtgewicht van 2880 gram, maar een krachtig meisje wat meteen goed dronk.
Het deed even weer terugdenken aan de wereldwijde coronacrisis, want bij ons bezoek in het ziekenhuis waren de mondkapjes verplicht. Vanaf het moment van geboorte gaan in Griekenland de veertig dagen van afzondering in om besmetting van anderen te voorkomen. Zo niet voor naaste familieleden(die blijkbaar geen besmettingen kunnen overdragen); we waren dus niet voor niets naar Zakynthos afgereisd met zijn allen.
Anouk voelde zich zo goed (net zo goed als tijdens de gehele zwangerschap, trouwens) dat ze na twee dagen naar huis mocht, in tegenstelling tot de verplichte drie dagen ziekenhuis. Het Griekse Pasen stond voor de deur en dat speelde misschien ook mee om patiënten al voortijdig te ontslaan. Maar Lily deed het goed, Anouk was fit, Alex emotioneel bekaf, maar fit genoeg om zijn taakjes thuis als luierverschoner, chef de cuisine, hondenuitlater en dergelijke op te pakken.
De Hollanders hadden het idee om de taken van kraamhulp op zich te nemen, maar veel meer als een keer een wasje opvouwen, Pita uitlaten of een glaasje water inschenken was er niet te doen.
Opa werd direct ingeschakeld voor het installeren van de vaatwasser en oma om Lily vast te houden. Wat een heerlijke taak, zeker als je niet weet wanneer na ons vertrek het volgende moment zal zijn om haar weer in je armen te hebben.
Pita heeft er nu een beschermelinge bij, naast Anouk, waar zij de laatste maanden extra waaks voor was. Huilt Lily, dan brengt zij haar haar afgekloven knuffeltje als troost. Hoe schattig is dat.
De familie nam beetje bij beetje afscheid; eerst Stephan, Marcella, Stan en Daan, een paar dagen daarna vertrokken ook Ralph, Yvonne, Max en Tess. En ten slotte moesten wij ook weer naar Nederland terug.... Het afscheid was emotioneel, maar al waren we een half jaar gebleven dan zou het nog steeds moeilijk zijn. Maar met de wetenschap dat Lily een sterk meisje is, Alex een goede vader voor haar zal zijn en Anouk een zelfstandige, sterke vrouw die dol op haar kindje is kon ik ze achterlaten. Maar telkens doet het toch pijn; Barcelona en Zakynthos, au!!