Max , Tess en Stan waren uitgenodigd om een nachtje te komen logeren. Daan mocht ook, maar vond het een "beetje eng". Ik drong maar niet verder aan, want uit eerdere logeerpartijtjes weten we dat dit tot ritjes naar huis in het pikkedonker kan leiden.

Max voelde er niets voor om samen met Tess en Stan uit logeren te gaan, want "die kinderen zijn te druk". Maar bij nader inzien besloot hij toch ook maar zijn tas in te pakken en vroeg hij meermaals of we hem al kwamen ophalen. Hij kon niet langer wachten. 

Schoen zetten

Na het eten besloot hij toch dat het logeren eigenlijk niks voor hem was, samen met zus en neef. Hij wilde naar huis. Daan had lekker meegegeten en werd gewoon door zijn papa in zijn jas gehesen. Huh, mocht hij niet blijven?, zag je hem denken. Het "beetje eng"was hij blijkbaar even vergeten. Stephan bracht Max met zijn tas en kussen thuis, en ook Daan sliep gewoon in zijn eigen bedje.

Dat er bij opa en oma misschien ook wel Pieten rond het huis zwierven wisten Max en Daan niet, anders waren zij vast niet zo gedwee naar huis gegaan. 

Als oud-kleuterleidster zat ik weer helemaal in mijn rol en leefde weer in de Sint- en Pietenwereld van toen en nu. We gingen SCHOEN ZETTEN! Aangezien Max en Daan niet op één schoen naar huis waren gegaan, werd daar snel een oplossing voor gezocht: de pantoffels van tante Esther die hier nog stonden konden wel als vervanging dienen. "Moeten jullie niet eerst een mooie tekening maken voor de Sint?" Voor ik uitgesproken was waren Tess en Stan al aan het tekenen geslagen. 

Stan:"Sommige kinderen hebben geen schoorsteen. Maar dan kan Piet door een luikje in het dak naar binnen." 

Ik: "Oeps, wij hebben ook geen schoorsteen. En geen luikje in ons dak. ...." Stilte...... Twee paar kinderogen keken mij aan. Zaten ze nu opeens voor niks te tekenen?

Stan:" We kunnen de deur op een kiertje  open laten...." Tess keek niet meer op van haar tekening, het zou vast goed komen. 

Ik:" Dan kunnen er toch boeven zo binnen stappen." Het kan altijd nog spannender.

We besloten om de achterdeur niet op slot te doen en bij de voordeur een schoen neer te zetten met een briefje erin. "Boeven letten niet op schoenen met briefjes erin die bij de voordeur staan, dus dat kunnen we met een gerust hart doen." stelde ik Stan gerust. Geen boef die naar binnen kwam, maar Piet zou de weg wel vinden.

Er werd gedicteerd wat er bij de tekening moest komen te staan en er werd luidkeels een snel gezongen lied afgeraffeld en toen was het tijd om bedwaarts te gaan. De spanning zat er toen al goed in; er werd gekwebbeld en zelfs een Sintverhaal kreeg de twee mondjes niet stil. Opa had de boodschap begrepen; er werd geen druk weltrustenspel gespeeld. Godzijdank! De weg naar bedrust moest rustig verlopen. Hahaha, maar niet als je net je schoen gezet hebt en in Sinterklaas-drukke-spanning-kriebel-tijd ook nog eens samen in een logeerbed gaat slapen.

"Ik moet poepen."

"Ik moet nog plassen."

"Waar is mijn hondje?"