Wat was er ook alweer aan de hand?

In onze vakantie in Griekenland begon het gedonder, een vervelende pijn in mijn bilspier die uitstraalde naar mijn been tot aan mijn kuit. Dat werd steeds gekker totdat zelfs mijn hiel gevoelloos werd. Aldaar heb ik toen online een afspraak met een fysiotherapeut in Holland gemaakt, zodat ik na thuiskomst direct de volgende dag geholpen kon worden.

Op onze laatste vakantiedag vlogen we laat vanaf Zakynthos naar Amsterdam. Met een paracetamolletje zou ik het wel overleven. Maar de drie uur durende vlucht was afzien. Verzitten in de vliegtuigstoel gaf stekende pijn, maar het ergste moest nog komen.

Geland! stuurde ik naar het thuisfront en de familie op Zakynthos. Jippie! werd er terug gereageerd. De jippies waren ver te zoeken toen ik probeerde op te staan. De bilspier stuurde een onheilsbericht naar mijn gehele been: staak deze actie!! En van opstaan was geen sprake meer, althans niet zonder de nodige vuurpijlen die door mijn been werden afgeschoten. 

Maar het vliegtuig moest leeg, en dat betekende dat ook ik eruit moest. Strompelend dan maar, met een van pijn vertrokken gezicht en een zure glimlach wenste ik de stewardes een fijne avond. Die van mij zag er nog niet zo fijn uit, want ik moest mezelf nog dat hele takkeneind naar de bagageband slepen. 

Door het lopen werd de pijn iets draaglijker, maar daarna volgde nog een rit van een uur in de auto naar huis.

De volgende middag lag ik op de tafel bij de fysiotherapeut die een paar keer een naald in mijn bil roerde. "Kom over een week terug." Maar een paar dagen later zat ik al bij de huisarts die een afspraak voor mij maakte bij een MRI-centrum . "Om een hernia uit te sluiten."

De MRI afspraak staat, en soms dacht ik, hee, het gaat ietsje beter, om even later weer te vergaan van de pijn. Een spier in mijn bil, die ik vervloekend de pleuropfuckoff noem zorgt voor een beknelling van de zenuw, waardoor af en toe de huid van mijn bovenbeen gevoelloos is, net als mijn hiel, waardoor het lijkt of ik constant met zo'n opgerolde sneakersok loop. 

Om de genezing wat te bespoedigen kon ik wat lichte rekoefeningetjes doen, en aan de slag met een foamroller. Maar daar was mijn pleuropfuckoff ( de piriformis ) het totaal niet mee eens, en dus stikte ik weer van de pijn. Dwars door mijn liquid paracetamolletjes heen. Krom lopen, strompelen, op de zij liggen, met opgetrokken benen zitten, niks hielp. Alleen doorzetten met stapjes maken door de kamer en door de pijn heen bijten.

Vandaag mocht ik weer terug komen bij de fysiotherapeut en gingen er weer naaldjes in mijn zo lekker getrainde bil; vijf stuks dit keer.

Over minder dan vijf dagen mag ik weer terug voor het vervolg. Ik voel me een pijnstillerjunkie met de maximale dosis paracetamol op een dag, maar het moet maar even zo.