Update prep 2025

Ik zal jullie even een update geven van mijn eerste voorbereidingen op het NK 2025.

Met mijn coach Richard had ik in december al afgesproken dat ik in januari zou starten.

Ik: "Half januari start ik."

Hij: "Nee, begin januari."

De coach is de baas, dus de start was op 2 januari. Mijn bulk was geëindigd op een magere 53 kg lichaamsgewicht en geen idee hoeveel vetjes er op mijn buik waren gaan kleven. Ik probeerde nu mijn best te doen om een aanvang te maken, maar op 11 januari zat ik op zelfs nog meer dan 53 kg. 

Ik :"Help!"

Hij :" Geen paniek. Blijf maar eens een week op 2000 kcal zitten, dan kijken we wat er gebeurt."

De coach is de baas, maar alleen als je goed naar hem luistert natuurlijk. Ik zat er al twee weken onder, onder die 2000 kcal, en niks gezegd natuurlijk, maar er gebeurde gewoon niks. Een huidplooimeting was nu het startpunt van waaruit ik moest gaan werken. En de centimeters rond mijn middel. En dus kreeg ik mijn zin en zette ik de start pas echt in toen het bijna half januari was, zoals mijn eerste idee was.

 

 

Op 22 januari zat ik echter nog steeds op 53,1 kg en een tailleomtrek van 66 cm.

Ik: "Help!"

Hij: "Geen paniek. De weegschaal zegt niks. Om de huidplooimeting gaat het."

Ik: "Maar er gebeurt niks!"

Hij: "Okee, dan zakken we iets en kijken wat het met de meting doet. Geen paniek."

Ik:" Ik ben niet in paniek, hoor. Tijd zat."

Maar ondertussen....( nagels bijtend en haren kauwend)

Vervolgens gaat er 2cm van de taille af en zit ik een paar dagen later weer op 52,9 kg. Maar ik laat me niet gek maken en skip de zelfgemaakte pizza op vrijdag en hou me keurig aan mijn dieet.

Hoppa, een week later is er weer een cm van de taille af en geeft de meting ook aan dat er iets aan het veranderen is.

Ik:" Er gebeurt nog steeds niks!" (op de weegschaal)

Hij :" En die centimeters dan?"

Okee, coach, je hebt gelijk. Okee, Peet, jij had al langer gelijk. Na zoveel jaar en zoveel wedstrijden snap ik nog steeds niks van mijn eigen lijf en vertrouw ik het voor geen ene moer. Het zou zomaar weer eens helemaal anders kunnen lopen. (Weet je nog wel, idioot grote milt?)

Maar ik doe dapper mijn best en de trainingen gaan ook weer wat beter dan voorheen en ik krijg er weer een beter gevoel over. De weegschaal doet braaf mee in de daling, al kan dat zo maar weer een sprongetje omhoog maken, maar dat weet ik inmiddels. (Ja, je gelooft het niet, he, wat ik nu zeg.)

 

Eergisteren was het hard nodig om mijn haaruitgroei weer eens op te lichten, net zoals mijn koffiegekleurde tanden. Met een peroxidegebitje in kroop ik in bed, maar eigenlijk had ik nog niet mijn calorieën voor die dag behaald. Mijn buik was al vol, mijn mond ook en ik had slaap. Midden in de nacht werd ik wakker, omdat nu ook mijn blaas vol zat. Terug in bed kreeg ik honger, maar met een mond vol bleek moest ik nu de honger maar zien te doorstaan. Het lukte wonderwel en ja dan geeft de weegschaal de volgende dag een subjectief cijfer aan. Logisch.

Op 4 februari is er weer een call met Richard en dan kunnen we elkaar een denkbeeldige high five geven: het gaat ons weer lukken. Al zal ik daar gaandeweg weer regelmatig aan herinnerd moeten worden door Peter en Richard.