Pijn is fijn. Wie heeft ooit deze rijmregel verzonnen?

"No pain, no gain!", nog zo'n achterlijke uitspraak.

Ik kan je zeggen, het is NIET fijn en ik ben NIKS gegroeid. Ondanks alle drugs die er gedurende de dag mijn lijf in gaan, is de pijn actief gebleven. Of je kan zeggen dat als ik die pijnbestrijders niet zou slikken de pijn helemaal niet te harden zou zijn. 

Zo stond het er dus voor. Rustig op mijn zij blijven liggen met een speciaal kussentje tussen mijn benen wat de druk van de zenuw moest verlichten. Een schattig kussentje in de vorm van een allerliefst hartje wat daardoor misschien de indruk moest wekken lief voor je te zijn , maar in feite alleen maar de schijn ophield. Pijn deed het evengoed. Soms leek het of ik lag te bevallen, althans de pufgeluiden deden dat vermoeden.

Mijn wereld was opeens heel erg klein geworden. Mijn uitzicht beperkte zich tot het plafond, de overkant van de bank in de woonkamer, mijn benen onder of boven de dekens, de wanden van de logeerkamer waar ik gemakshalve logeerde, omdat dat een trap scheelde en een badkamer met toilet binnen bereik had voor deze strompelaar.

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat er ook enorme voordelen aan dit hele gebeuren kleefden.

Zo hield Peter mijn medicijninname goed in de gaten. De pillen werden me om de paar uur netjes aangereikt. Was mijn voorraadje drugs op, dan haalde hij nieuwe bij de apotheek. Elke ochtend ontbijt op bed is ook een luxe die na deze tragedie voortgezet mag worden. Om tien uur een mok koffie (hij weet nu hoe het apparaat werkt en hoe hij cappuccino moet maken, houen we ook zo). Er wordt elke avond lekker voor me gekookt, en gek is dat, hè, dan smaakt het net iets lekkerder dan wanneer je zelf kookt. ik heb dat dan ook uitdrukkelijk vermeld en herhaald, met de bedoeling dat dit ook later vaak mag gebeuren. Er wordt gestofzuigd, gedweild en de wc wordt zelfs onder handen genomen. Ik neem ongekende talenten waar vanaf mijn bank/bed. De was wordt gedaan, opgevouwen en opgeborgen. Mijn gedwongen rust : "Jij blijft liggen!" , neem ik ter harte, al kriebelen mijn vingers, maar nooit harder dan de stroomstootjes in mijn been. En dus gun ik hem nu eindelijk de kans die ik hem vaak heb afgenomen door haantje de voorste te zijn met dit soort klusjes.

En nu wil je weten hoe het met mij gaat zeker?

Ik zit nu te typen, in plaats van zoals voorheen, dit kromgebogen staand te doen. Gisteren had ik een opleving en twijfelde ik of ik wel naar de pijnpoli zou gaan voor die prik in mijn rug. Maar vandaag weet ik het weer: ik moet naar de pijnpoli voor een prik in mijn rug. Maar hee... ik kan rechtop lopen: de hele kamer ( 14 meter lang) kan ik in een keer afleggen zonder tussenstops. Ik kan de trap oplopen als een volwassene, dwz niet voet op de tree, andere voet erbij enzovoorts. 

Ik opperde gisteren, op die goeie dag, om zonder rolstoel het ziekenhuis te betreden, maar even later dacht ik dat een brancard misschien geen luxe zou zijn.