Het is nu ruim zes weken na mijn injectie op de pijnpoli van het Maasstadziekenhuis in Rotterdam.

Hoe gaat het nu met mij?

De eerste drie dagen waren wonderbaarlijk. De pijn was als sneeuw voor de zon verdwenen. Het was heerlijk om pijnvrij te zijn. Dit ging wel samen met mijn zestien pillen per dag, maar dat maakte op dat moment van gelukzaligheid even niets uit.

Maar na dag drie keerde het oude gevoel langzaamaan weer terug. Gelukkig niet in de heftigheid van voor mijn prik, maar het was duidelijk dat dit geen tovermiddel bleek te zijn.

Dat ik naar het afzwemmen van Tess kon was geweldig, dat ik mee naar Schiphol kon om Anouk, Lily en Pita op te halen was geweldig, dat ik mee naar Rotterdam Airport kon om Esther op te halen was geweldig. Dat ik me normaal kon bewegen gedurende hun verblijf bij ons was geweldig, al wilde dat niet altijd zeggen dat ik geen pijn had zo nu en dan, maar dit was draaglijk. En vaak was ik ook gewoon zonder pijn. Op de pijnloze momenten nam ik steeds de beslissing om medicatie te minderen en dan te bekijken hoe het zou gaan. 

Beetje bij beetje ging dat goed en toen kwam ook het moment dat ik weer aan trainen begon te denken.

En dat viel dus vies tegen. Bovenlichaam trainen was geen enkel probleem, maar wat moest ik in hemelsnaam met die onderkant aanvangen? Wat overbleef waren core-oefeningen om mee te starten, niet mijn favoriete trainingsonderdeel. Fietsen lukte zonder problemen, maar dat is er de afgelopen tijd niet veel van gekomen doordat we met logeetjes te maken hadden en omdat het weer het niet altijd toeliet. Wandelen wel, omdat Pita uitgelaten moest worden en dat waren geen uren durende wandelingen, dus dat ging goed. Maar voor mijn benen waren het opstartertjes.  

Toen ik op de helft van mijn pijnmedicatie zat, waarvan ik de zwaarste pillen al had laten vallen, besloot ik het eens wat serieuzer aan te pakken met een toegestane oefening: de glute bridge. De fout die ik toen maakte was dat ik te enthousiast was en waarschijnlijk te snel ging door gewicht toe te voegen. Maar het voelde goed en licht aan... maar de volgende dag kwam de terugslag! En weer moest ik mezelf in acht gaan nemen en een paar stappen terug zetten. 

Revalideren is voor mij niet weggelegd; ik ben er te ongeduldig en te onrustig voor. En waarom, vraag ik me af? Ik heb alle tijd van de wereld, dus waarom haasten? Het werpt me steeds weer terug met wat pijn. In de verste verte niet in die hevige mate van toen, maar ik wil er gewoon helemaal van af.

Nu ben ik dus zes weken verder en ik slik nog vijf pilletjes per dag. Als een soort van onderhoud, want elke ochtend heb ik opstartproblemen. Dat betekent eerst even rustig gaan zitten, mijn benen naast elkaar zetten en dan opstaan. Dat opstaan is vervolgens nog een beetje gekromd en van lieverlee kan ik rechtop komen en rechtop lopen. 

Ik heb nu al dagen niks meer aan oefeningen gedaan. Ik doe wel wat huishoudelijke dingen, zoals bedden opmaken, stofzuigen, wat tuinieren, maar ik heb de specifieke oefeningen even gelaten voor wat ze zijn. 

De afgelopen dagen waren dan ook erg druk, want nadat Esther weer naar Barcelona teruggereisd was, Anouk en Lily weer vertrokken waren naar Zakynthos, bleef Max een nachtje logeren, en vervolgens Stan en Tess ook een nachtje. 

De stilte in huis is nu zelfs hoorbaar. 

Alle logeerkamers zijn leeg, de logeerbedden afgehaald, de boel weer opgeruimd, de tranen gedroogd, en het oude leven is weer terug. Nog niet echt natuurlijk, want ik ga nog niet naar de sportschool en deze lieve schat op de foto hierboven is er nog.

Zij zorgt voor mijn wandelingetjes, zij zorgt voor de afleiding en ondertussen hoeft zij niet binnen te blijven , omdat het buiten te heet voor honden is. Het gemis in Griekenland is groot, maar de kleinkinderen wilden er zelfs hun vakantie voor uitstellen, omdat zij nu nog hier is. Hoe geliefd kan je zijn?