Een terugblik

De MRI gaf te zien dat er in mijn lage rugwervel een stenose te zien was. Een vernauwing waar de zenuw vanuit de wervel naar het been loopt. De zenuw was geïrriteerd geraakt door wat dan ook en dat veroorzaakte een hevige pijn vanuit mijn bil door mijn hele been naar mijn voet. Soms zo heftig dat ik behalve niet kunnen lopen of zitten , ook niet op mijn voet kon staan.

Pijnstillers hielpen niet, zelfs niet met een verdubbelde dosis van alle middelen. Het was bizar.

En dus werd besloten om een injectie met pijnstilling en ontstekingsremmers te plaatsen. In mijn rug. Op de pijnpoli van het Maasstadziekenhuis in Rotterdam, waar mijn dochter in de OK werkt.

Marineren

Zoals Yvonne zo plastisch uitdrukte: ze gaan de zenuw marineren. Vaktaal van de orthopeed en de anethesioloog.

Yvonne had gevraagd of ik het fijn vond als zij erbij zou zijn. Ik vond dat wel een prettig idee, al was het maar om later te horen hoe dit verlopen was, omdat alles achter mijn rug ging gebeuren. Ze was op dat moment aan het werk in het ziekenhuis, maar had toestemming gekregen om naar de pijnpoli te gaan.

Peter moest in de wachtkamer achterblijven. Yvonne had haar eigen loodschort meegenomen, omdat ik onder een röntgenapparaat kwam te liggen. Zo kon goed bepaald worden waar de prik gezet moest worden. 

Je denkt, en dat dacht ik ook, dat er even een prikje gezet wordt. Twee seconden werk en klaar, maar zo was het niet.

Injectie

Ik mocht op mijn buik op een bed gaan liggen, met mijn hoofd in een gat, net als bij de masseur.

Mijn rug werd bestreken met een ontsmettingsmiddel, net als bij een operatie. Er werden wat verdovingsprikjes gezet.

Een röntgenapparaat werd boven mij geplaatst  en de rug werd afgedekt met een operatiedoek met een gat erin. Vergeef me als ik de juiste benaming niet weet en het in jip en janneke-taal uitleg. Toen kon het echte werk beginnen.

En dit heb ik me door Yvonne laten vertellen, want ik had geen idee wat er allemaal gebeurde, omdat ik het niet kon zien en niet kon voelen. Heerlijk toch? En denk nou niet dat ik onder zeil was of een roesje had gekregen. Het was gewoon comfortabel vanwege de verdoving.

Een buisje werd middel de röntgen op de juiste plek gezet en met een flinterdun slangetje werd de vloeistof in mijn rug gespoten door middel van een injectienaald. Marineren van de zenuw. Weet je nog?

Ik vind het jammer dat ik Yvonne niet gevraagd heb om het te filmen, want ik vind dit soort dingen hoogst interessant.

De doek werd verwijderd, een pleister geplakt en Yvonne mocht mij met bed en al naar een verkoeverkamer rijden.

Daar mocht ik nog even blijven liggen om te zien of ik niet naar werd of zo, maar ik voelde me kiplekker. Ik kreeg dit keer geen raketje aangeboden, zoals na mijn laatste operatie (verwijdering van mijn milt). Mijn bloeddruk werd gemeten en we mochten gaan. Yvonne rolde mij in de rolstoel naar Peter, die zat op ons zat te wachten in de wachtruimte. Beneden in het ziekenhuis dronken we nog wat en toen moest Yvonne weer aan het werk en wij naar huis. 

Elf dagen na de injectie

Ik ben nu elf dagen verder en de prik doet goed werk, al kan hij het niet alleen af. Ik moet wel mee blijven werken, door middel van rust nemen. De pijnstillers die ik al slikte blijven nog allemaal mijn mond ingaan. Al voelt dat soms zo tegenstrijdig. Op de momenten dat ik geen pijn ervaar toch al die pillen slikken voelt als smokkelen. Als ik zeg, het gaat goed, is dat net of ik het op eigen kracht kan. maar niets is minder waar. Ik heb er gewoon nog een flinke pijnstiller bij gekregen en met elkaar zorgt dit voor verlichting en hopelijk voor herstel.

Uitdaging

Maar ik moet geduldig blijven en goed mijn rust in acht nemen, anders gaat het alsnog weer fout. Mijn lichaam laat de alarmbellen dan weer rinkelen. 

Mijn doel op korte termijn is nu naar het afzwemmen van Tess gaan in het grote zwembad. Zij mag gaan zwemmen voor haar B-diploma, en dat mag je als oma toch niet missen.

Ik denk echter dat de uitdaging voor mij groter gaat zijn dan die voor Tess. Namelijk van de parkeerplaats naar het zwembad lopen, alle trappen van de tribune beklimmen, staand wachten op de diploma-uitreiking en weer terug naar de parkeerplaats.

Bij het zwembad zijn geen rolstoelen aanwezig, mocht het nodig zijn, dus dit wordt spannend.