Op pad met Max

Het is vrijdag/ oppasdag en het is prachtig weer.

Wat gaan we doen vandaag?

Naar het park? Kan, maar met de regelmatig goed gevulde blaas van oma ( ik drink heul veul op het ogenblik, ja water he, dat spoelt lekker door) is dat misschien niet zo'n goed idee. En of de schapen nou ver weg of dichtbij rondlopen maakt geen drol uit. We kiezen voor dichtbij ( dichtbij het toilet). We lopen op een paadje langs de provinciale weg met de fiets aan de hand langs de wei waar de schapen en de lammetjes staan. Max kent ze van de vorige dag. Meteen komen ze blatend  en boerend aangerend. De lammetjes blatend en de schapen boerend, want dat kan je geen blaten meer noemen, dat onsmakelijke geluid wat ze maken. Max vindt het boeiend. Ook als ik ze aai en gras voer. Maar die interesse  slaat acuut om zodra ik hem uit zijn fietsstoeltje til en aan het hek zet. En met geveinsde  of echte aandacht voor mijn fiets wendt hij zich razendsnel af. Wegwezen!

 

Oké.  We gaan verder.

Op weg naar overgrootoma in het verzorgingstehuis .Uit het fietsstoeltje is zijn aandacht meteen gericht op de naast mijn fiets staande scooter. Met mijn fietssleutel draait hij nog even wat losse boutjes vast. Dan naar binnen. Maar wel graag op de arm van oma, want een beetje vreemd is het daar wel. Onwennig geeft hij overomie een handje. Zij verrukt, hij verlegen. Alle dames die er een beetje ingekakt bij zaten, zijn met de komst van Max ineens bij de les. Fantastisch wat zo'n hummel teweeg kan brengen bij mensen met Alzheimer. 

Max's verlegenheid is op slag verdwenen wanneer hij een krat op wieltjes ontdekt. Hij drentelt er de hele huiskamer mee door, niets en niemand ontziend.  Botsend tegen rolstoelen en als ik niet zou ingrijpen over bejaarde benen. Jammer dat er niets te vervoeren viel, want Max zat in no time op een andere afdeling. Hier jij, kleine boef!

Bij het afscheid kreeg overomie spontaan twee keer een kus en zwaaide hij naar alle dames in de woonkamer. En dan fietsen we snel naar opa en het toilet.