Even voorstellen: Ik ben Willie, voormalig Nederlands kampioen naturel Bodybuilding in de 50+ en 60+klasse, voormalig meervoudig Wereldkampioen 50+ en 60+ bikiniklasse, voormalig kampioene op de Natural Olympia in Las Vegas in 2019 en 2023. 

Van nature ongeduldig, impulsief en met een willetje: ik heet niet voor niks Wil.

(Sinds mei van dit jaar ben ik uit de roulatie vanwege hevige pijn door een zenuwbeknelling in mijn onderrug. Het WK in Spanje ging voor mij niet door. Wie meer wil weten, lees even de voorgaande blogjes op www.powergran.nl/ fitnessblogs.)

Okee, nu verder....

Deze Wil wil weer. Weer gewoon gezond zijn, pijnvrij zijn, gewoon kunnen trainen en misschien ooit weer een keer een wedstrijd aangaan met nieuwe zestigers, al ben ik dan bijna een zeventiger.

Update

Het is inmiddels zo'n vier maanden geleden dat ik een verlossende injectie in mijn rug kreeg. Heeeeerlijk, althans de eerste dagen waren heeeeerlijk! Daarna was het oppassen geblazen, want de zenuw zat nog steeds knel en al was de boel lekker verdoofd door pillen en vloeistof, over was het nog niet.

Van lieverlee trainde ik weer. En soms werd ik keihard teruggefloten: Ben jij helemaal achterlijk geworden! En hup , mijn been en bil speelden weer op. Maar hee, ik kon de dagelijkse dingen weer doen, zoals ik al eerder schreef. Dagelijkse dingen, daar vielen voor mij ook mijn workouts onder. In een gezapig tempo, met babygewichten, maar toch.. 

 Barcelona volgde. Heerlijk om bij Esther te zijn . trainen bestond eigenlijk uit lopen, lopen en nog eens lopen. Alles nog eens bekijken of iets nieuws bekijken. Heel veel stappen zetten beviel in eerste instantie goed. Maar bij thuiskomst stak de ellende weer de kop op. 

Af en toe greep ik weer naar een pijnstiller. 

Trainen, ik deed het weer heel voorzichtig, maar op de dagen dat ik niets deed had ik af en toe net zoveel last. Wanneer ik een pijnstiller nam hielp het soms wel en soms niet. Ik werd steeds heen en weer geslingerd. Waar deed ik nou wel en waar niet goed aan?

Zwaar tillen deed ik absoluut niet(meer). Veel lopen ook niet(meer). Mezelf dagelijkse beperkingen opleggen ook niet(meer), want het maakte toch niets uit. Dus af en toe de tuin aanharken en opruimen, de kleinkinderen laten logeren, mijn vrijwilligerswerk bij de ouderen en voor de krant; ik deed het weer allemaal. Maar de pijn die er weer af en toe was nam ik maar voor lief. 

Tot ik er gewoon op een bepaald moment genoeg van had. Ik wilde weer de oude zijn! En dan alsjeblieft zonder zeurende zenuw.

Orthopeed.

Wat zei hij vier maanden geleden ook alweer? Als je last blijft houden, dan hoor ik het wel.

En dus, na nog een week afwachten na het vele lopen in Barcelona, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt met mijn redder in zenuwnood van een paar maanden geleden.  Volgende week mag ik mijn verhaal doen in het Maasstadziekenhuis, waar ik toen in een rolstoel naar binnen gereden ben en waar ik zwoer er nooit meer rollend in te gaan. 

Ongeduldig

Een oudleerling van mij was hersteld van een hernia en stuurde mij een opbeurend berichtje over zijn herstel. De vermelding dat het herstel van zenuwen ver-schrik-ke-lijk langzaam gaat hakte er nogmaals in. Een fysiotherapeute, die toevallig ook nog eens mijn buurvrouw is, verzekerde mij dat ik moet rekenen op 1á 3 jaar eer de boel hersteld is. Als het überhaupt gebeurt...

Mama

Mijn moeder had vier kinderen, waarvan een tweeling. Werkte er naast het huishouden ook nog bij. Hielp haar moeder en diens zus tot aan hun dood, moest dealen met nierfalen, verloor haar man, (mijn vader), moest dialyseren, kreeg een donornier, bleef een verzorgde, aantrekkelijke dame ondanks alles, leefde voor haar gezin en stierf aan kanker op 70 jarige leeftijd. Een sterke vrouw, een voorbeeld voor velen en zeker voor mij. Wat inhoudt dat ik vind dat ik niet zo moet zeuren, dat ik blablabala niet kan trainen( zeur-zeur), dat mijn been pijn doet(nag-nag-nag)....

Er zijn nog steeds ergere dingen op de wereld, hè.