Cor en Sjaan, deel 17

Wat vooraf ging: Cor en Sjaan hebben besloten om met Hanneke en haar gezin naar Tenerife te gaan in de kerstvakantie. Maar er zijn wel wat voorbereidingen nodig…

Cor en Sjaan hebben een nummertje getrokken bij de afdeling waar ze hun paspoorten gaan aanvragen. Er zijn twaalf wachtenden voor hen. Cor is al twee keer even naar buiten gelopen, omdat hij het wachten niet langer kon volhouden. Sjaan durfde niet mee naar buiten, te bang dat dan net hun nummer aan de beurt zou zijn terwijl zij buiten staan.

Eindelijk mogen ze bij het loket komen. Sjaan legt de pasfoto’s meteen neer. De vriendelijke dame die hen helpt pakt de foto’s aan en bekijkt ze. Die van Cor worden goed gekeurd, maar Sjaan krijgt ze terug met de mededeling dat mevrouw ter plekke een nieuwe pasfoto kan maken in de hal.

Sjaan is perplex, maar loopt toch maar naar het hokje waar ze op het krukje plaatsneemt en een nieuwe foto probeert te maken. Tot drie keer toe geeft de foto-automaat aan dat de foto niet geschikt is. Zelfs wanneer ze haar oren vrijmaakt en een neutraal gezicht trekt, moet ze het nog eens proberen.

Wanneer ze eindelijk weer terugkeert naar het loket is de aanvraag voor Cors paspoort al afgehandeld. Sjaan levert haar nieuwe foto’s in en neemt de oude weer aan. De pasfoto’s van twintig jaar terug, met haar haar nog een stuk langer, met een gladder gezicht, haar oren bedekt en een vrolijke lach.

Als ze even later naar de auto lopen, kan Sjaan niet stoppen met mopperen: op Richard van de Primera( dat hij duidelijker had moeten zeggen dat deze foto’s verplicht waren), op de nieuwe regels van de overheid wat betreft pasfoto’s, op het fotohokje ( waar steeds werd aangegeven dat de foto niet geschikt was) en meteen volgde een gemopper op de idioot lange wachttijd in “het Dordthuis”.

Wanneer ze later van Hanneke horen dat ze een afspraak hadden kunnen maken, herhaalt het mopperverhaal zich nog een keer. Cor vindt het wel welletjes :” Ik ga even een blokkie om, hoor. Tot straks!”

Het weer is zacht voor de tijd van het jaar en Cor kiest dit keer een andere route. Hij loopt de Gravensingel op.

 En dan ziet hij dat er een mevrouw vriendelijk naar hem zwaait en met een groot zwart bord een gebouwtje in loopt.

Het gebouw van de Duivenclub. Zouden er binnen allemaal duiffies zijn?, vraagt Cor zich af.

 

Wordt vervolgd..