Cellulite, het oneerlijke probleem

Cellulite, beter bekend als de sinaasappelhuid, is een bekend probleem voor veel vrouwen. Toen ik achttien was ontdekte ik voor het eerst putjes in mijn dijen die er voorheen nooit geweest waren. Ik was wat zwaarder geworden, maar ik linkte het ontstaan van cellulite toen niet aan de extra kilo’s. En nu ik zesenzestig ben, en lichter dan toen ik achttien was, weet ik dat het er niets mee te maken heeft of je nu dun of dik bent wanneer die akelige putjes en bobbeltjes je benen ontsieren.

Tien jaar geleden deed ik voor het eerst mee aan een bikini-fitnesswedstrijd. Ik was trots op mijn shape; ik had er hard voor gewerkt. Maar toen ik de wedstrijdfoto’s zag schrok ik. De achterkant van mijn benen zag er streperig uit. Voorheen was me dat nooit zo sterk opgevallen, maar op het podium in de spotlights, vond ik het voor het eerst heel storend. Daar sta je dan met je benen, dacht ik. Dat de andere delen van mijn lichaam er prima uitzagen zag ik helemaal niet meer. De focus lag op mijn benen. Die benen met die streperige achterkant!

Daar moest actie op ondernomen worden, vond ik.

Ik begon met een roller met akelige uitsteeksels over mijn benen te rollen en smeerde ze vervolgens in met een anti-cellulitecrème. Ik wist dat ik niet meteen resultaat mocht verwachten, maar het resultaat bleef uit, de crème was op en de roller met de steeksels ging de kast in. Het werd winter, dus wat zou het.

Maar er kwam een nieuwe wedstrijd aan en ik wilde niet weer op het podium met lelijke benen rondlopen. En dus ging ik opnieuw de strijd aan. Ik maakte een afspraak met een fysio-therapeut. Hij masseerde mijn benen, ik kreeg een cuppingbehandeling en hij bracht een pakking met een dure Spaanse crème aan. Na elke afspraak ging ik naar huis met benen in vershoudfolie zodat de crème goed kon intrekken. Elk bericht wat ik las over cellulite en wat mogelijk kon helpen probeerde ik uit. Koffiedrab zou ook goede eigenschappen hebben en dus bewaarde ik de koffieprut. Na een scrubbeurt smeerde ik mijn benen met koffieprut in, wikkelde ze in verhoudfolie en liet dat een hele avond intrekken. Het resultaat? Nihil. Maar de wil om een wedstrijd te doen bleef en daar stond ik weer, met mijn bobbelige achterbenen.

Een Duitse arts had een doeltreffende crème ontwikkeld die vele vrouwen van hun putjes afgeholpen had en dus schafte ik , op hoop van zegen, deze dure pot met smeersel aan. Na aanbrengen gloeiden mijn benen en billen alsof ik op een kachel gezeten had. Dat zou vast de juiste werking zijn, dacht ik. Dit moet lukken. Helaas, meer dan mijn benen en billen opwarmen in de wintertijd deed de crème van de Duitse dokter niet.

Mijn fysio-therapeut van de pakkingen dacht met mij mee en hij vond nu wel een goede oplossing voor mijn probleem: shock-wave. Ik stond meteen vooraan voor de eerste behandeling. En na tien behandelingen leek er iets van verbetering te zijn. Maar….zo zei hij, dit moet je wel blijven bijhouden. Yup, maar het werd weer winter en ik dacht, de groeten, hoor. Iedere vrouw heeft er last van, zo hield ik mezelf voor. Maar dat was en is niet waar. Er zijn vrouwen die supergladde benen hebben en zelfs overgewicht, en er zijn vrouwen die een vlieggewicht hebben en bobbeltjes op hun benen.

Het werd voorjaar en er het wedstrijdseizoen was in aantocht. Okee, dacht ik, nu is het menens! Dan maar de harde aanpak. Ik kende een masseuse die bindweefselmassages deed en veel vrouwen aan gladde benen geholpen had. Dat is het, daar moet ik zijn, en ik maakte een afspraak. Tien afspraken welteverstaan en vantevoren afrekenen zodat je niet halverwege de rit opgeeft. Ze begon de behandeling met wat licht masseren ( om me voor te bereiden op het echte werk? ), daarna volgden een helse cupping en toen ik dacht dat ik klaar was begon het echte werk pas. Het losmaken van de huid door middel van een zeer stevige massage. Nog maar negen behandelingen, dacht ik toen ik naar huis ging. En : Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Dat hield ik mijzelf elke behandeling voor. Nog maar acht keer, nog maar zeven keer…. Er verschenen blauwe plekken op mijn benen en ik hoopte dat die snel weg zouden trekken, in ieder geval voor ik weer een nieuwe wedstrijd had. Nog maar zes keer, nog maar vijf… De blauwe plekken bleven erg lang zitten en eronder zaten harde schijven. Van de bloeduitstortingen? Wie mooi wil zijn, enzovoorts. Nog maar vier keer, drie keer…

Toen ik de podiumfoto’s zag bleek er niets veranderd te zijn, want als er misschien geen sprake meer was van cellulite dan waren nu de dikke schijven zichtbaar. Dit dus nooit meer. Wat voor een ander geldt hoeft voor mij niet te gelden, dacht ik. Focus je op je goede delen en niet op je slechte lichaamsdelen, zei iedereen tegen me. Ja natuurlijk, zei ik, maar het bleef me storen.

Maar toen gebeurde er iets heel anders.

Ik bleek ziek te zijn. Ik voelde me vaak niet zo lekker, maar hee, dat heeft iedereen toch weleens als je veel sport, dacht ik. Bovendien was ik in de overgang, die trouwens wel erg lang aanhield, vond ik. Maar de internist gaf er een andere verklaring voor. Ik bleek lymfklierkanker te hebben en dan nog een zeer zeldzame vorm en ook nog in stadium 4. De “lelijke” benen verdwenen meteen naar de achtergrond, ze deden er niet meer toe. Mijn milt was sterk vergroot en moest verwijderd worden. Ter info, je milt is verantwoordelijk voor een goede afweer en zonder je milt ben je dus heel kwetsbaar voor ziekten. En de hele wereld was ziek; corona regeerde over de hele wereld. Ik voelde me extra kwetsbaar en ik dacht geen moment meer aan putjes of bobbeltjes. Opknappen moest ik en overleven in een wereld vol zieke mensen om me heen.

Ik overleefde en na een periode van opkrabbelen begon het weer te kriebelen. Er mochten weer wedstrijden georganiseerd worden en ik kon weer volop trainen. Met een full focus op benen en billen. Als ondersteuning begon ik aan een LPG behandeling, omdat mijn streperige huid mogelijk weleens iets anders zou kunnen zijn. Er werd aan lipoedeem gedacht en dit zou met LPG bestreden kunnen worden. Krijgt dit lange verhaal nou ook nog een happy end, hoor ik je denken.

Lieve dames met cellulite of andersoortige onvolkomendheden, zoals spataderen, vlekken door zonneschade, crèpe-achtige huid, of lipoedeem, troost je, we zijn met velen. Ik train vijf tot zes dagen in de week en heel langzaam lijkt het of met de komst van wat meer spiermassa de huid er beter uit gaat zien. En zoals we weten kost het aanmaken van wat meer spiermassa veel tijd. Je moet geduldig zijn en zeker als je wat ouder bent kost het net wat meer moeite. Maar er is licht aan het eind van de tunnel. Mijn benen hebben door al dat consequente trainen een betere vorm gekregen en zien er daardoor aantrekkelijker uit, ook met een putje hier en daar.

Motto van dit verhaal: geef niet op, blijf werken aan je doelen, en wees geduldig. Je wordt uiteindelijk beloond.

Willie Heuser

Meervoudig bikinifitness wereldkampioene 60+ natural bodybuilding.