Petit Mont Blanc

Ik herinner me vorig jaar de moeder van een kleuter uit mijn klas die trots vertelde dat haar , in mijn ogen nogal poeperig aangelegde dochter nog nooit gevallen was. Nou kind, dacht ik toen, dan zal de eerste smak die je maakt wel heel traumatisch zijn. Voor moeder en dochter. Kijkend naar hoe het meisje zich bewoog of soms niet bewoog kan ik me voorstellen dat er nog nooit een tandje door de lip was gegaan en dat de pleisters inmiddels over de houdbaarheidsdatum waren. Gewoon overbodig.Wees er maar trots op, maar niet heus.

Vallen en weer opstaan

Niet dat je nu elke kapotte knie of elke schaafwond van je kind moet toejuichen, maar het zegt wel iets over de ondernemingsdrift die elk gezond kind in zich heeft en die hem stimuleert zich te ontwikkelen. Dus als je valt leer je daar van.

Val je vaak dan leer je hoe je terecht moet komen zonder al te veel schade aan te richten. Brand je je hand een keer aan de verwarming dan leer je daar vanaf te blijven. We zorgen als ouders er natuurlijk wel voor dat het een beetje te doen is en dat je niet bij elk onderzoeksmomentje naar de eerste hulppost hoeft. Al zit die kans er zo nu en dan weleens in.

 

Zo zaten papa en Max gisteren bij de huisarts nadat Max geprobeerd had om via het hoogste gedeelte van de bank er vanaf te klimmen. De korte kantjes waren talloze keren al bedongen en ja, dan ben je toe aan een nieuwe uitdaging.Het ging niet volgens plan en Max knalde met zijn kleine koppie op de stenen vensterbank achter de bank. Gelukkig geen bloed, geen duizeligheid en zo  meer, maar wel een ervaring rijker: "Dit moet ik voortaan beter doen."

 

 

Moeite doen

En ja, wat wil je ook, als je ouders je het voorbeeld geven hoe je moet klimmen. Dan ga je zoiets imiteren. En uit onderzoek, daar ben ik weer met mijn artikelen over allerlei onderzoeken waarvan je de eindconclusie al kan voorspellen, is dus gebleken dat het goed is voor kinderen als ze van hun ouders gezien hebben dat je ergens flink wat moeite voor moet doen.

 

Afgezien van de voldoening wat het geeft als je ergens moeite voor hebt moeten doen, lijkt het me ook heel gezond. Wat zou de wereld er weer anders uitzien en wat een gezondheidswinst zou het opleveren. Om maar een voorbeeld te geven  ( die zijn er talloos) : je zou de was met de hand kunnen doen, je zou je eigen brood kunnen bakken, je eigen trui breien, je eigen ramen lappen, je eigen kip slachten. He, gadver, ik moet er ook allemaal niet aandenken, hoor. Er zijn mensen die dit gewoon wel zonder mankeren doen en er zijn er ook bij die bijv. al liever iemand voor inhuren om hun kont af te vegen, laat staan dat ze een kopje met de hand afwassen. Nou, daar steek je als kind dus niet zo heel veel van op als het gaat om je stinkende best ergens voor te doen.

 

Max gaat binnenkort naar Spanje, precies op het moment dat Sinterklaas Spanje juist verlaat om naar Nederland af te reizen. Tante Esther is volledig op de hoogte van alle klim- en klautercapriolen van Max en zijn ouders, en heeft al research gedaan. Er is in Barcelona een klimcentrum voor ouders en kinderen.  En dat bracht opa op het lumineuze idee om Max een klimwandje cadeau te doen voor zijn verjaardag. Ik ga alleen accoord als hij komt op de plek waar nu de vijver is. Want Max al vroegstondig in het diepe te gooien lijkt me niet wijs. Maar ach, geen zorgen, die uitkijktoren is er voor onze kinderen ook nooit gekomen, dus met die klimwand zal het ook niet zo'n vaart lopen.