Zes maanden na de prik
Zes maanden geleden werd ik het ziekenhuis uitgereden en zwoer ik dat ik nooit meer op vier wielen in en uit het ziekenhuis zou gaan.
Eind juni werd door middel van een injectie met vloeistof een tijdelijk einde aan mijn brandende zenuwpijn gemaakt. Tijdelijk ja.
Want de "marinade" raakte uitgewerkt, maar de vernauwing bleef en daarmee ook de zenuw die weer begon te mopperen dat hij het een beetje benauwd kreeg. Het mopperen hield aan en soms kreeg ik het idee dat de zenuw harder vloekte dan ikzelf deed.
Ik had nog een voorraadje zware pijnstillers liggen, maar daar wilde ik niets meer van weten. Een paracetamolletje zo af en toe stond ik mezelf toe, maar ik had vaak meer het idee dat dat meer een placebo-effect had dan dat het echt iets deed.
De stenose (vernauwing in mijn onderste wervel) was permanent en bij een verkeerde beweging schoot de vlam weer in de pan. Die liet zich maar heel langzaam doven. Niks doen hielp er geen ene moer aan, en was ook niet bevorderlijk voor mijn lijf op leeftijd.
De orthopeed, (mijn lievelingsorthopeed nu; ik ken geen andere, maar Joep was zo begripvol en hulpzaam, dat hij nu tot mijn lievelingsarts behoort) regelde een afspraak met de neurochirurg.
Op 9 januari 2026 mag ik op consult komen.
Een neurochirurg zou mij misschien kunnen helpen. Ik heb daar mijn hoop op gevestigd, misschien ijdele hoop. En misschien raak ik vreselijk teleurgesteld, en mag ik naar huis met de mededeling: leer ermee leven. De opmerking die ik van veel lotgenoten heb gehoord.
Leer ermee leven, hoe leef je met elke dag pijn en hoe leer ik daarmee omgaan?
Door mijn tempo aan te passen?
Door minder actief te zijn?
Door aan de pijnstilling te gaan?
Door mijn home-gym op te doeken?
Yoga te doen in plaats van krachttraining?
Of kan ik een operatie overwegen?
Ik heb natuurlijk al opgezocht hoe dat in zijn werk gaat. Je kan het zo gek niet verzinnen, maar alles is tegenwoordig open voor verkenning. Risico's, hersteltijd en natuurlijk de opties van de operatie. Ik ben verwezen naar een hele goede neurochirurg, volgens de orthopeed, maar dat zegt nog niks. Eerst zien, dan geloven.
Voorlopig train ik op halve kracht door en doe oefeningen die lukken om mijn lichaam nog een beetje in conditie te houden. Aan elke work-out gaan core-oefeningen vooraf aan mijn oefeningen die ik tegenwoordig in mijn home-gym doe. Upper-body gaat goed en kan ik bijna mijn eerdere gewichten weer aan. Bij de benen-en billenoefeningen moet ik erg oppassen en deze of zonder gewicht , of met een heel licht gewicht uitvoeren. Maar alles is beter dan niks doen. Staan, zitten, lopen moet ik afwisselen om pijn te voorkomen. Slapen gaat redelijk, wanneer ik me niet omdraai in bed, want dat is een work-out op zich. En fietsen gaat eigenlijk heel goed. Daar ben ik blij om.
Verder gaat het goed met me, hoor en kijk ik uit naar de feestelijkheden met onze kinderen en kleinkinderen hier in NL. En kijk ik ook erg uit naar de komst van Anouk, Alex, Lily en Pita uit Griekenland en naar Esther uit Spanje.