Die middag spijbel ik op school. Ik zorg dat , nadat de kinderen naar huis zijn, mijn klas weer tiptop in orde is voor de volgende dag als mijn collega het moet overnemen, maar ik besluit niet naar de verplichte teamvergadering te gaan. Er zijn belangrijkere zaken voor een oma dan een vergadering op school. Bovendien gaat er toch een hoop veranderen voor mij de komende tijd als het op werk aankomt, maar daarover een andere keer.

Wanneer Peter thuis is van zijn werk ( hij moest het even afmaken) vertrekken we naar Papendrecht waar Marcella, Stephan en de grote broer Stan en diens kleine broertje Daan ook weer zijn. Een paar uur eerder had Stephan Stan opgehaald en meegenomen naar het ziekenhuis om zijn langverwachte broertje te gaan bewonderen. De reactie van hem stuurde Stephan ons in een filmpje eerder die middag en is zo schattig. Zijn babybroertje lag in een doorzichtig babybedje, maar volgens Stan lag zijn broertje in een lasagneschaal. Hoe hij alles benoemde , de kleine handjes, het mutsje( "voor de sneeuw?") mama's gekrompen buik, het was zo vertederend en belooft heel veel liefde. Stan is nu de grote broer van Daan en ik weet zeker dat hij goed voor hem zal zorgen en dat het Daan aan niets zal ontbreken. Hier, mijn duplo, mijn dino's, mijn auto's.

Ik had het geluk om de nieuwkomer in de familie in mijn armen te houden. Max en Tess, die met hun papa en mama de baby ook kwamen bewonderen konden er geen genoeg van krijgen. Er werd aan de kleine handjes gevoeld, over de zachte wangetjes geaaid en kusjes gegeven. Je bent zo welkom, lieve, kleine Daan!