Een avond met Stan

Omdat de ouders van Stan een avondje op stap gingen hadden wij, dat zijn opa en oma, een avondje  uit met Stan. 

Normaal gesproken zijn dat saaie avondjes als de baby ( 10 maanden oud) al op bed ligt en lekker ligt te snurken, maar het wordt anders als er nog geen bedrituelen aan te pas zijn gekomen en papa en mama al vertrekken. "Veel plezier!" riepen we, "Ja, jullie ook!". En na veelvuldig kusjes geven vertrokken ze eindelijk. 

Bedtijd!

Stan was net klaar met zijn laatste fles voor de avond en had zijn slaapzak al aan. "Hij is al helemaal klaar om te gaan slapen, hoor", had zijn mama nog gezegd.  "Maar ik denk  niet dat hij gaat slapen" kon ik nog  net opvangen van zijn papa.  En Stan zelf? Hahaha, die wist wat zijn papa al dacht.

Nu opa en oma er waren zou het nog wel eens anders gaan lopen dan hij gewend was. En dat klopte. Hij wist precies hoe hij zijn opa zo gek kon krijgen om zijn leesbril af te staan; gewoon je allerliefste lach laten horen en hoppa! " Hier heb je hem, hoor, hou hem wel een beetje heel graag. Oh, een kras op het glas, nou ja, kan gebeuren als je er de hele kamer mee doorkruipt." De kiekeboespelletjes om het hoekje van de muur bleven maar leuk totdat Stan in zijn ogen begon te wrijven  en veelvuldig zijn duimpje in zijn mond stak.Dat was voor oma het signaal om aanstalten naar boven te maken." Kom, we gaan je een schone luier aandoen en dan lekker naar je bedje." Was het feit dat we de trap opliepen of het woord "bedje"wat het alarm liet afgaan, ik weet het niet, maar Stan was niet meer te troosten. Met een schone broek  kwamen we nog even terug om een beetje water te halen. Misschien zou een slokje water een adempauze in de eindeloze huilbui geven. 

Maar aangezien baby's van 10 maanden al van de aanhouder gehoord hebben denken zij te kunnen winnen. Beneden was het opeens wel even leuker, maar de vermoeidheid won het van het plezier en dus was het weer huilen, in ogen wrijven, oprotten oma  met je fles water, in ogen wrijven, duimen, huilen en nee, in kroelen heb ik nu geen zin.

Dus liep oma met Stan in haar armen, weer naar boven. Liedjes zingen, over een bolletje aaien, het hielp niks. Lichtje aan, lichtje weer uit, en er maar naast gaan zitten tot...het verzet langzaam werd opgeheven. De stiltes tussen de huiluithalen werden groter en uiteindelijk ging Stan liggen en.....sliep! Met gekruiste vingers liep ik op mijn tenen zijn kamertje uit, verwachtend dat hij gewoon weer opnieuw zou beginnen, maar nee hoor... Start Nettflix maar op!

Deze grote jongen sliep zelfs de volgende ochtend gewoon lekker uit! Goed, zo, Stan!