Mama in optima forma

Leuk om te zien hoe de geschiedenis zich herhaalt. En om te zien hoe je dingen van je voorouders terugziet in je eigen leven. Bijvoorbeeld hoe mijn oma weg was van haar kleinkinderen en hoe zij zich onsterfelijk maakte in haar omazijn. Hoe mijn moeder zich ook onsterfelijk maakte als oma. Hoe idolaat zij was van haar kleinkinderen en alleen nog maar voor haar kinderen en kleinkinderen leefde, zo leek het ten minste als je haar enthousiasme en bevlogenheid als oma aanschouwde.

En nu denk je natuurlijk dat ik ga schrijven dat ik dezelfde bevlogenheid in mijn eigen handelen terugzie. Dat zou niet passen bij mij, de goede eigenschappen van anderen projecteren op mezelf. Maar ik merk wel dat ik net zo verliefd ben als mijn oma moet zijn geweest en na haar mijn moeder toen zij oma werden. Ik bof wat dat betreft, ik heb het voorrecht om mijn kleinzoon een hele dag lang helemaal voor mijzelf te hebben. Had ik vroeger mijn eigen kinderen dan niet voor mijzelf? Natuurlijk wel, maar niet op zo'n relaxedte manier als nu. Er was ook nog een fulltime baan waardoor ik voortdurend het gevoel had alles maar half te doen : 50% moeder en 50% juf.

 

 

Nu ik bepaalde zaken vanaf de zijlijn kan bekijken lijkt het of ik niet zo heb stilgestaan bij bepaalde zaken, ik heb me er in ieder geval niet druk over gemaakt. Mijn baby huilt, wat doen we er aan? Schone luier: check! Voeding: check! Nog steeds huilen? Nou, dan weten we het niet, deur dicht, radio aan en negeren. Maar op vakantie gaan met de baby, het idee kwam niet in me op. Groei eerst maar eens en dan zien we wel weer verder. Dat verder kwam niet, want dan kwam de volgende baby en de volgende en de volgende, enz.

 

Trots op mijn dochter als moeder

 

Wat dat betreft herhaalt de geschiedenis zich niet. Want mijn dochter beleeft het moederschap heel anders dan ik deed. Gedurende de zwangerschap was zij zo ontzettend betrokken met dat kleine hummeltje in haar buik dat het leek of zij werkelijk op een lichtblauwe wolk rondzweefde. Ik beleefde mijn zwangerschap wel bewust, maar had er totaal geen voorstelling bij hoe het zou gaan als de baby er zou zijn. Ik wist ook nooit wat het geslacht van de baby was, dus aan een naam kon ik ook nog niet wennen. Het verdriet dat zij had toen het leek of alles wat zij deed voor haar huilende baby er niet toe deed was ontroerend. Bij mij leverde het destijds eerder irritatie op door aangroeiende vermoeidheid. Het verzoek van haar of er alsjeblieft iemand mee kon gaan naar het consultatiebureau, want de inenting vond ze zo zielig voor haar kindje was aandoenlijk, maar voor mij iets waar ik destijds niet over nadacht. Wel zorgde ik dat de baby zo min mogelijk last van de prik zou hebben door er meteen een koud lapje op te doen. Je zou kunnen zeggen dat mijn dochter overstroomde en nog overloopt van liefde. Zoals Max haar nu nodig heeft om getroost te worden, om gevoed te worden is iets waarover ze droomde. Ik kan hier natuurlijk weer heel rationeel over doen en zeggen dat elk kind zijn beide ouders hard nodig heeft , wat een waarheid als een koe is, maar dat haalt de romantiek uit het moederschap als een speld de lucht uit een ballon.

 

Ik prik nog even wat ballonnen door, want er moeten nog tandjes komen, verkoudheden, tanden door de lip, en wie weer wat nog meer. Zijn vader heeft gebeden dat het een drukke jongen zou worden, dus er staat ze nog wat te wachten als zijn gebeden verhoord worden. Tot nu toe nog niet, wat misschien te maken heeft met het niet toe treden tot de kerk waarvoor ze zo vaak gevraagd zijn.

Maar wat je wel als een herhaling van de geschiedenis kan zien is dat mijn oma trots was op haar dochter in haar rol als moeder zoals mijn moeder trots op mij was en hoe ik mijn moederschap vervulde, zo trots ben ik op mijn dochter, de mama optima forma!!