Oma bellen

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik ben geen beller.

Ik bel zelf nooit, nou ja zelden, de tandarts of zo, maar praten via mijn telefoon doe ik dus nooit. En probeer mij ook maar niet te bellen; negen van de tien keer hoor ik mijn telefoon niet eens .En als ik hem wel hoor en zelfs op wil nemen ( noem je dat trouwens nog steeds zo?) dan weet ik niet eens hoe.

"Swipe!"wordt er naar me geroepen:  "Je wordt gebeld!" Ik weet heus wel wat dat betekent, maar hoe ? Ik bedoel, van links naar rechts? Of van rechts naar links? Van onder naar boven of net andersom? Dat hele gedoe neemt nogal wat tijd in beslag en zoveel geduld hebben mijn bellers meestal nooit, en dus vindt er geen gesprek plaats.  Of mijn telefoon slaat vanzelf af, weet ik veel?

De nieuwe wereld van de telefonie

Sinds ik mijn oude Samsung met klepje verruilde voor een smartphone ging er een wereld voor me open. De wereld waarin ik me onder alle andere verslaafden mocht rekenen die niet meer buiten hun platte rechthoek met beeldscherm konden. Ja, ik ontken het niet, ik ben ook verknocht geraakt aan mijn mobiel. 

Bellen doe ik dus niet met mijn telefoon.  Maar ik vind het leuk om bij te houden wie mijn blogjes leest, om maar een voorbeeld te noemen en dat kan ook op mijn telefoon. Ook op mijn laptop of mijn tablet ( die ligt te verstoffen; het heeft nooit geklikt tussen ons en mag van mij een nieuwe baas gaan zoeken).  En appen, dat doe ik wel graag. Dus wil je per se contact met mij, bel dan maar niet, maar stuur een appje. 100% kans dat ik het beantwoord.

Gebruiksaanwijzing

Maar er is één ding wat ik wel heel leuk vind en dat is als Max mij belt: "Oma, belle".  Ja, op mijn mobiel, en dan met beeld! Duh..niks bijzonders toch, denken jullie. Nee voor jullie , mensen uit de 21e eeuw niet nee, maar voor mij is het geweldig. Het  is inmiddels ook  voor mij wel normaal dat dit kan, hoor. Maar in mijn jeugd was het bellen met beeld iets uit een science fictionfilm, juist ja, precies dat soort films waar ik een bloedhekel aan heb. Terwijl ik wel al jaren uitkijk naar het reizen in de tijd : "Beam me up Scotty!".

Maar als Max me belt neem ik wel op. Swipe naar boven, weet ik nu. En dan "kletsen "we wat. Over wat hij heeft beleefd, die dag. En zijn mama vertaalt. Want nog niet alles wat hij zegt versta ik meteen. Ook al herhaalt hij het nog eens voor me. En aangezien hij me kan zien is voor hem mijn onbegrepen blik zichtbaar en dus herhaalt hij het dan nog maar eens, iets luider. En dan hard en ook geirriteerd, tot mama door heeft dat ze snel moet vertalen wat hij bedoelt. Soms  hanteeer ik dezelfde techniek die ik op school bij mijn leerlingen soms toepas die ook onmogelijk  te verstaan  zijn . Of bij  mijn echtgenoot, wanneer ik niet goed hoor wat hij zegt, omdat ik afgeleid ben : ja, ja zeggen en er begrijpelijk bij kijken. De laatste heeft het jammer genoeg altijd door.

Maar vandaag toen Max weer belde was het echt heel leuk, hij zei overduidelijk mijn naam : Willie! Geen Lillie, geen Lielie, geen Wielie, maar recht voor zijn raap, Willie. Beeldscherm of niet, dan krijgt hij een dikke kus van mij!