Motorman Stan
Stan is de jongste van mijn drie kleinkinderen. De club van drie, bestaande uit de aanvoerder Max, zijn kleine, maar al grote zusje Tess en zijn kleine, maar nu ook al grote neefje Stan van twee. Tess en Stan zijn nu allebei twee jaar oud, maar op deze leeftijd maken de paar maanden verschil nog veel uit. Op taalgebied zijn ze aardig hun gelijke, maar verder verschillen ze heel veel. Natuurlijk is er het verschil in geslacht, Stan is een jongetje en Tess een meisje, en al hoeft dat op deze leeftijd juist weer helemaal niks uit te maken, het doet het bij hen wel. Tess is een tenger poppetje en Stan is een stevige knul. Waar Max en Stan hebben allebei een voorliefde voor voertuigen hebben heeft Tess dat niet in het bijzonder. Ze doet mee, maar is er niet bijzonder in geïnteresseerd. Beide jongens hadden in hun jongste jaren zicht op een straat met veel verkeer wat waarschijnlijk de liefde voor alles op wielen heeft opgewekt. Stans eerste woordje was niet mama of papa, maar bus. Vooral tijdens de spits was er vanuit het raam in de flat waar hij eerst woonde zoveel te zien dat hij er zijn speelgoed voor liet staan. Zijn eten niet, maar dat is een ander verhaal. De motoren die voorbij raasden en met veel geluid optrokken bij het stoplicht hadden zijn speciale aandacht.
Speelgoedmotoren waren geslaagde cadeautjes toen hij 1 jaar werd en ook Sinterklaas had goed gegokt met een duplo-motor. De brandweerauto en de brandweerhelm hebben nog even om de eer met de motor moeten strijden, maar toen Stan pas geleden twee werd stond daar ś ochtends het allermooiste cadeau wat hij zich maar kon wensen. Nu moet je niet denken dat zijn papa en mama hem een loopfiets in de vorm van een motor cadeau hadden gedaan, nee, er stond een heuse motor in miniformaat verstopt onder dat pakpapier. Een echte BMW met gaspedaal en muziek aan boord. Een helm was er niet bij en dat zou, gezien de botsingen die al meteen plaatsvonden, geen gek idee zijn geweest. Stan reed rechtdoor op de deur af en had nog niet door dat geen gas geven inhield dat de motor zou stoppen. Hij reed op de kast af en op de tafel en op de stoel en op mama, die net kon wegspringen.
Toen de visite kwam mocht Stan zijn motor demonstreren, zelfs met botsingen, maar het enige wat hij demonstreerde was de muziek die de motor voortbracht. Een Chinese dame kweelde een aardig liedje en voor Stan was dit zelfs dansbaar. Papa moedigde Stan aan om toch eens te laten zien hoe zijn motor reed, maar Stan had meer belangstelling voor de muziek . Of was het om zijn vader dwars te zitten, want volgens mij had hij heel goed door dat zijn papa eigenlijk vroeger ook best graag op een elektrieke motor had willen rondrijden.
Maar toen de visite weer wegging reed Stan zijn motor naar buiten en zwaaide iedereen vanaf zijn motor uit. Gierend van de lach bij elk hobbeltje dat hij zonder botsen nam.