Zwarte kastjes

Afgelopen zondagmiddag kwam Max met zijn ouders. Zoals elke zondagmiddag. Iedereen komt zondagmiddag langs, van de kinderen dan, behalve onze Spaanse dochter . Zij zou wel willen en wij ook, maar dat wordt te gek natuurlijk. Maar sinds Max er is komt Max met zijn ouders. Als je dit leest denk je, natuurlijk komt Max met zijn ouders, hij is nog veel te klein om alleen te komen. Maar daar gaat het niet om. Ik zal je even schetsen hoe het gaat als ze langskomen, dan weet je wat ik bedoel. Kijk zo: de bel gaat, ik doe open :"Heeeee Max! Hallo, lief vriendje van me, hoi, hoi!"  En vervolgens : "Hoi, Ralph, hoi Yvonne."" En dan weer: " Hai, Max! Zal ik je jas uit doen? Eerst even kroelen, hoor". 

Je bent oma of je bent het niet

Snap je het nu? Zodra ze met zijn drieën voor de deur staan zie ik er eerst maar een, de kleinste.  En als Max komt zijn we voorbereid. Slabbetjes gewassen, potjes in huis, en deze keer had ik een duik genomen in de bakken met Duplo die wij al decennialang van huis naar huis mee verhuisden, teneinde het ooit eens voor eventuele kleinkinderen tevoorschijn te halen. Het moment was aangebroken.

En om het naaste gebied van zijn ontwikkeling te stimuleren had ik meteen maar de hele bak van zolder gehaald. De complete dierentuin ,  de trein met wagons, de hele familie Duplo inclusief de grijze opa en oma en talloze bouwstenen lagen even later over de vloer verspreid.  Jonge kinderen worden helemaal blij van vrolijke kleuren zoals die van Duplo , maar zondag was er maar een persoon die blij werd van Duplo en dat was de mama van Max.  Alsof de snoeptrommel geopend werd! Nostalgie ten over.  Haar verwoede pogingen haar enthousiasme op haar zoon over te brengen mislukten allemaal. Max had een hoger doel voor ogen. Met Duplo had hij helemaal niks, de kleuren boeiden hem niet en konden hem niet afleiden van iets wat veel meer om te smullen was. Eerst maar even de cavia gedag zeggen en via die omweg meteen op het doel af.

De zwarte kastjes!

Op de salontafel lagen ze, drie stuks maar liefst en nog zwart ook! En iets verderop lag er nog een, dat was nog eens boffen. En omdat mama en oma helemaal opgingen in hun spel met Duplo kon Max lekker zijn gang gaan met maar liefst vier afstandsbedieningen. Vier? Ja, vier! Vroeger drukte je op een knop en de tv ging aan, maar tegenwoordig werkt dat niet meer zo simpel. 

Ik begrijp zijn fascinatie en voorkeur voor zwarte afstandsbedieningen  ten opzichte  van vrolijk gekleurd Duplo niet helemaal. Hij had het er in ieder geval druk mee en omdat ik helemaal niks met zwarte afstandsbedieningen heb, mocht hij van mij lekker zijn gang gaan. Zoals je eerder hebt begrepen heb ik helemaal niks met electriek en techniek. Het heeft heel lang geduurd voor ik met voorbedachte rade de tv kon aanzetten en het niet een toevalstreffer was dat ik beeld en geluid tegelijkertijd had .Ik heb een hekel aan de ingewikkeldheid van tegenwoordig en mijn eigen onmacht daarbij. En daar geef ik Peter dan maar de schuld van. Ja, wat moet je anders?

En dus mocht Max doen met die zwarte kastjes wat hij wilde van mij.   Als revanche op opa's goedkeuring om met metalen pannenonderzetters op de glazen tafel te rammen. 

Toen even later Stephan en Marcella kwamen en we uitgekwebbeld aan tafel zaten te wachten op de bezorggriek en het even stil viel waardoor we de radiomuziek konden horen, viel het op dat er een totaal andere muziekzender opstond .Huh, wat staat er nu weer voor rare muziek op?  

Max! Hij wel.