Een middag met Stan

Elke zondagmiddag is een middag met Stan, maar ook met Tess en de alles opeisende Max. Max trekt me mee om te spelen, Max gunt mij het exclusieve alleenrecht om op zondag in het kleinste kamertje aanwezig te zijn en zijn billen af te vegen, Max zet de koffie samen met mij en dat alles is ontzettend leuk, maar dan is Tess er ook nog, en Stan natuurlijk. Tess wil lopen, nog aan twee handen, maar het zal niet lang duren voor zij zelf de benen neemt. En Stan slaapt op zondagmiddag ook nog even, drinkt en eet dan en heeft het meestal niet zo op mij.

Voor mij alleen

De reden waarom ik een middag alleen met Stan was was een verdrietige. Zijn overgrootmama was plotseling overleden en de uitvaart zou die middag plaatsvinden. 

Natuurlijk wilde ik een middagje op Stan passen. Maar hoe zou dat lopen? Op afstand vond hij me nog wel gaan, maar op schoot vond hij het meestal maar zo zo. Ik weet, ik zing beroerd, maar om nou telkens te huilen als ik een lied aanvang was overdreven natuurlijk.

Het begon zoals ik verwachtte, het onderlipje ging omlaag, de traantjes kwamen en het geluid daarna ook. Oh, boy, dacht ik, hoe laat zouden ze weer thuiskomen? Maar na één keer "Kiekeboe!" schrok hij niet eens, maar begon hij gewoon naar me te lachen. En na nog een paar keer dit spelletje was ik opeens zijn vriend!

Een vriend die hem een heerlijke boterham voerde,( die hij met zijn nieuwe twee tanden opat) die nog meer spelletjes speelde en rottige liedjes zong, maar die hij voor lief nam. Ik kon er toch ook niks aan doen. Zijn vriend die hem de slappe lach bezorgde met de kieteldood.  Zijn vriend die hem in een lekkere warme slaapzak stopte waardoor hij heerlijk tweeënenhalf uur heeft liggen slapen. Zijn vriend die alle auto's, bussen, vrachtauto's en brommers liet zien die onder het raam voorbij kwamen. Zijn vriend die blokkentorens bouwde die hij telkens weer mocht omgooien. En telkens wanneer ik dat vrolijke bekkie zag kreeg ik een deja vu, alsof ik 34 jaar terug in de tijd was en met baby Stephan aan het spelen was.

 

Stans vriend en gekke oma ,die telkens van plezier in haar handen klapte en aanmoedigingen uitte wanneer Stan probeerde te kruipen. Achterstevoren nog wel, maar toch.. Zijn gekke oma die in zijn lekkere mollige beentjes hapte na het verschonen en Stan die het nog toeliet ook. Stan en ik vonden het niks erg dat papa en mama belden dat het wat later zou worden.

Ik geloof dat we vanaf nu kunnen zeggen dat we echt vriendjes zijn en dat de liefde eindelijk wederzijds is.