Neefjes en nichtje

 Een zondag als elke zondag

Na een rustige zondag met daarvoor een turbulente zaterdagnacht van vorige week, waarvan alleen de blauw/groen/gele plek op mijn voorhoofd nog getuigt, was het weer de gezellige drukte die we kennen op zondagmiddag.

Neefjes Max en Stan en nichtje Tess hadden elkaar al eerder die middag ontmoet tijdens de fotoshoot ten huize van onze eigen fotograaf Stephan. Maar dat wil niet zeggen dat er dan bij het weerzien bij opa en oma  niet opnieuw begroet gaat worden.

Stan doet de laatste tijd zijn grondoefeningen op handen en knieën en al kruipt hij niet voor, maar achteruit, hij komt ergens. Soms onder de bank of de kast, maar dan vind je tenminste ook nog eens iets. Om Stan aan te moedigen kruipt Tess naar hem toe en geeft hem dan een natte zoen op zijn bol. Een vette glimlach is het antwoord.

 

 Beste vriend

Al is het spelniveau tussen de beide neven niet gelijk, Max is bijna 3 jaar en Stan net 8 maanden, volgens Max is Stan zijn allerbeste vriend. En hij begrijpt best dat Stan, baby-Stan door Max genoemd, een stuk kleiner is en dat je daar rekening mee moet houden.

 Mijn broer

Maar zijn zus Tess, net 1 jaar geworden, is natuurlijk een ander verhaal. Max heeft een broer, althans , dat zegt hij. Maar zijn zus  is het prettigst als ze slaapt, want dan blijven zijn bouwwerken van duplo intact, maar mocht zij ook maar één steen verplaatsen dan behandelt hij haar als zijn gelijke. "Afblijven, Tess!" en één waarschuwing moet genoeg zijn, anders wordt het betreffende duplo-onderdeel uit haar handen gegrist. Maar nu Tess wat ouder wordt en ook haar halve rechten op het duplo-assortiment gaat opeisen neemt ze daar niet altijd genoegen mee. Ze kan kusjes geven als de beste, maar op zo'n moment laat ze zien dat er maar haar niet te spotten valt en grijpt ze haar broer waar ze grijpen kan. Zo!! Ik ben er ook nog! Vervolgens is het voor broer en zus brullen geblazen en wordt het duplo gedeeld en de zaak afgekust.

 Tekort aan meubilair en servies

Op zondag kom ik meubilair tekort. Onlangs heb ik extra servies aangeschaft, omdat we borden tekort kwamen op zondag, maar binnenkort moeten we weer eens gaan kijken of de kringloopwinkel nog een leuke kinderstoel heeft staan. Max en Tess zitten pontificaal met zijn tweeën aan het hoofd van de tafel, maar Stan zit op de grond in zijn wippertje naar benen te staren. En dat gaat op den duur ontzettend vervelen en dat laat hij dan ook luidkeels horen. Eenmaal op schoot bij zijn mama is hij meteen een en al vrolijkheid en bezorgt hij opa meermalen een succesje door hard te lachen als hij alleen maar zijn duim opsteekt naar Stan : alles weer okee? En lachen maar weer. Duim omhoog, en lachen maar weer en dat eindeloos vaak.

Kinderstoel nummer drie dus. Gelukkig zijn de exemplaren van Ikea stapelbaar. En aangezien je op zondag je nek breekt in de kamer over het speelgoed op de grond en allerlei kruipend kleins en een verdwaalde mee kruipende volwassene daar tussendoor,  is het misschien een goed idee om de box op te ruimen om ruimte te creëren. Die dient nu toch alleen als opbergruimte voor speelgoed, tassen, jassen en alles wat je even niet kwijt kunt. We hebben een regel ingesteld: iets nieuws erin , dan moet er ook weer iets uit. Nou, ja , die box bewaar ik natuurlijk elders in huis.