"Ga je mee naar het strand, oma?" Stan, zijn babybroertje Daan en hun papa en mama zouden de volgende dag naar het strand gaan. Als break tussen de verbouwingsdagen door. Hun huis was veranderd in een bouwplaats en mama Marcella, Daan en Stan waren tijdelijk verhuisd naar het huis van Marcella's ouders, die zelf op vakantie waren. "Je gaat met mama en Daan op vakantie, Stan." had ik opgewekt meegedeeld, waarna Stan mij ongeloofwaardig had aangekeken. Daar hadden zijn ouders helemaal niks over verteld, over op vakantie gaan. Lag de boot van ome Alex dan al te wachten op hem? Gingen ze met het vliegtuig? Moest hij zijn koffertje inpakken? Was het wel waar wat oma zei? En papa dan? Bleef hij wel thuis? Maar zowel mama en papa bevestigden wat oma verteld had, er zou een korte vakantie zijn, bij zijn andere opa en oma, al waren die op dat moment niet thuis. Je moet het als peuter ook allemaal maar snappen.  En nee, Alex' boot zou er deze keer niet aan te pas komen en het zwembad was ook vele malen kleiner , want dat stond gewoon opgeblazen en wel in oma's tuin. 

Het weekje logeren bij oma zonder oma werden twee weken, maar een dagje uit met een soort van strand zoals in Griekenland moest tussen alle werkzaamheden lukken.

"Ik weet het nog niet, Stan, of wij ook naar het strand gaan." hield ik een slag om de arm. Maar omdat het de heetste dag van de week zou zijn, bleek het strand-idee toch wel erg aanlokkelijk, en zo belandden wij , Peter en ik, al heel vroeg op het strand van 's Gravenzande. We hadden het niet verteld tegen Stan of zijn ouders, maar we wilden  het als een verrassing beschouwen. Aangezien de strandtenten nog gesloten waren( zo idioot vroeg waren we daar al) besloten we een strandwandeling te maken. De zon wilde nog niet echt doorkomen, de wind blies ongenadig hard en ik was enorm blij dat ik een vest bij me had op deze "tropisch warme dag".

Het was gewoonweg verrekte koud! We liepen een heel eind en weer terug om vervolgens onze komst op het strand te melden. De familieleden zouden er nu ook wel al zijn. Dat klopte helemaal, alleen zaten zij twee kilometer verderop, waar wij zojuist vandaan kwamen.  Aangezien stapjes zetten gewoonte was geworden in onze laatste vakantie maakten we gewoon weer wat stapjes om in de buurt van hen te komen.  

Stan was blij om ons te zien. "Ga je geen kleren uittrekken , oma? vroeg hij  toen ik op mijn handdoek was neergestreken en mijn vest nog even aanhield. "Ga je mee zwemmen?" Dat idee leek mij absoluut niet erg aanlokkelijk, maar als je drie bent én op het strand dan is alles mogelijk én aanlokkelijk. "Ga je dan mee voetballen?" En Stan dook het halvemaantentje in waar zijn mama zat en zijn broertje lag, om een bal te pakken, daarmee zijn mama en zijn babybroertje onder zand strooiend. Maar het gemopper van zijn mama hoorde hij amper, er waren belangrijker zaken te doen: voetballen, graven, en rollen door het zand met een net ingemeerd lijfje, zodat het zand lekker blijft plakken.  Schelpen zoeken, en weer voetballen,  graven, rennen naar de waterkant, oei, een golf, snel weg! En toch maar naar het water, oei, weer zo'n golf, rennen voor hij me te pakken krijgt! Maar dit bleek een heel leuk spelletje te zijn wat de zee met hem speelde. Eindeloos lang bleef hij rennen naar de terugtrekkende zee en weer hard wegrennen voor de opkomende golf. Geen topsporter die het zo de hele dag zo vol zou kunnen houden.

"Oma, doe je kleren uit, dan gaan we zwemmen!" Ik hoefde gelukkig niet te zwemmen, mijn aanwezigheid bij de waterkant was voldoende, want de zee en Stan hadden genoeg aan elkaar. En Daan? Die heeft even met zijn blote pootjes door het koude water gesparteld; zijn tijd komt nog wel. Na een fles was hij in een diepe slaap gevallen. Als je vijf maanden oud bent is dat het fijnste wat er bestaat.