De club van vijf

De club van vijf. Maar eigenlijk moet ik zeggen: club van zes. Al wordt het zesde clublid niet altijd van harte ontvangen, terwijl zij wel haar stinkende best doet om alle clubleden van harte af te likken, te besnuffelen en uit te nodigen tot een spelletje knuffelrauzen. En wanneer zij geen respons krijgt op haar enthousiasme haakt zij af voor een dut in haar mand.
De club van vijf was een maand lang compleet. En zeer waarschijnlijk zal er weer een reünie zijn in april, dus dat wordt dan weer feesten en beesten! Als oma van deze club mag ik zo af en toe een verslagje schrijven over het reilen en zeilen binnen de club.
Verslag van afgelopen zaterdagmiddag
De clubleden kwamen gisteren weer bijeen en er werd druk gesproken over wat er de afgelopen week allemaal had plaatsgevonden.
Zo had Tess zo haar best gedaan tijdens de zwemles dat ze beloond werd met een volgend bandje. Het zwemmen ging supergoed en dat vond de zwemjuf ook. "Ik wil weer gaan zwemmen!" vertelde Tess zelfs, terwijl er een periode was dat er gedacht werd om het hele zwembad op te blazen, zodat zwemlessen niet meer konden plaatsvinden. Een nieuw bandje betekende bij ons vroeger dat de topzwemmer mocht kiezen wat er op het menu kwam te staan, zoals pannenkoeken, poffertjes, patat, alles met een p was goed.
"Ik mag kiezen, en ik kies 't Waaltje!" De beloningen zijn kennelijk door de jaren heen gepromoveerd, want een luxe restaurant ligt nu binnen de keuzemogelijkheden.
Stan had deze week amper tijd gehad om te duimen, omdat zijn losse tand hem zo in beslag nam, dat dat gewoon niet meer mogelijk was. Wiebelde zijn tand vorige week nog amper, nu stond hij dwars op zijn kaak, en ja , dan past daar geen duim meer tussen. Zo had hij ook nog een verslag van de afgelopen judo-les; hij was er compleet klaar mee: "Ik ga niet meer naar judo!" Reden van deze beslissing was het feit dat er een "slungelig" jongetje(die zitten ook op judo, ja) hem een klap had gegeven vanwege het feit dat Stan hem te hard had aangepakt. Klap terug was het gevolg. Hardnekkig bij zijn besluit blijvend weigerde hij excuses en af te buigen, wat gebruikelijk is in de DOJO. Om het goed af te ronden en de boel te sussen deden de meester en zijn papa dit dan maar. Volgende week gewoon weer naar les, hoppa.
Daan droeg al een poos een dikke laag om zijn billen, ten einde het zindelijkheidsproces te stimuleren. Luier, boxershort eroverheen( want dat dragen grote jongens immers) en zijn gewone lange broek. Voor de koude wintermaanden prima natuurlijk, maar dat was niet de insteek, zoals je begrijpt. Maar gaandeweg kwam dat grote-jongens-gevoel steeds vaker opzetten en riep hij uit zichzelf "PLASSEN!" Dan was het zaak om meteen in actie te komen, de hamburgers in de pan te laten voor wat ze waren en hem meteen naar de wc te slepen. Hij verdiende er stickers mee, en als de stickerplaat vol was kon hij deze verzilveren voor een cadeautje naar keuze. Dat werkte als een trein! Stickerplaat na stickerplaat pieste hij in de wc pot bij elkaar. Zo snel dat mama geen tijd had om een cadeautje te kopen. Een autootje van Stan, wat al op zolder lag, voldeed ook vast. Stan, nadat Daan het pakje opende: "Hee, leuk, Daan, die heb ik ook! Kunnen we samen spelen."
Inmiddels gaat het supergoed, neemt hij zelfs ruim de tijd voor een grote boodschap, en zijn de cadeautjes afgeschaft, net als de luiers trouwens.
Max is van judo af. Zo jammer, want hij deed het zo goed. Maar er zijn meer leuke dingen in een jongensleven waar je gebruik van kan maken. In plaats van judo gaat hij nu naar de SPORT-BSO. Na schooltijd kan hij dan kennismaken met allerlei vormen van sport, en van.... dans. Tess kondigde aan dat zij ook naar de SPORT-BSO wil: "Daar kan je ook dansen. Ik heb Max zien dansen, dat zag er zo grappig uit!" gniffelde ze.
Max is echt het oudste clublid, de regelaar, de zorgverlener, en de helper. Zo laat hij het zesde clublid zonder problemen uit, geeft haar Griekse commando's en laat zich niet meesleuren, zoals zijn oma zich laat meesleuren door de modder tijdens een uitlaatbeurt van Pita.
Afgelopen zaterdag stond in het clubhuis (huis van opa en oma) een papierversnipperaar. Een zwart apparaat wat nog sneller papier vreet dat Holle Bolle Gijs uit de Efteling. Iedereen mocht even snipperen, maar toen was het apparaat voor Max. Als een malle versnipperde hij uit alle macht bijna de hele vergane administratie van zijn gepensioneerde opa. Tijd voor zijn patatjes met frikandel speciaal was er amper; er moest gesnipperd worden!
Tess en Stan boden aan om de paar snippertjes van de grond op te ruimen, die naast de opvangbak terecht gekomen waren. Dat karweitje verdiende een heitje vonden ze. En ze troggelden opa ieder vijftig cent af. "Kom je morgen naar de Meent? Dan gaan we er speelgoed van kopen?" vroeg Stan aan zijn nicht. Ondertussen snipperde Max gedreven door en verdiende ongevraagd ook zijn heitje.
Max heeft als oudste clublid al enige ervaring met losse tanden en hoe je die snel kwijt kunt raken. Met zijn gouden tip was Stan even later van zijn losse tand af!
Ondertussen kwamen de beelden door uit Griekenland, waar Lily inmiddels de hele wereld vanuit een verticale positie bekijkt. In de maand dat ze in het clubhuis verbleef, leerde ze staan en stapjes zetten in de box. Haar Griekse opa en oma verrasten haar afgelopen week met een eigen voertuig, waarin ze door het hele appartement kan rondtoeren. Niks elektrisch, maar gewoon zoals Fred Flinstone zijn voertuig uit het Stenen Tijdperk trachtte voort te bewegen. Superleuk! Al jaagt ze daarbij wel Pita de stuipen op het lijf. We krijgen ook regelmatig een gesproken bericht van haar via videobelgesprekken. Maar helaas lukt het ons nog steeds niet om ze door de vertaalcomputer te halen.
Wordt vervolgd, jongens!

