Terug naar het normale leven

Zo, de wedstrijden zijn achter de rug en het normale leven kan zijn aanvang nemen. Dat wil zeggen, het leven met een minder streng voedingspatroon en waarin sociale contacten weer aangehaald kunnen worden. Het is even afgelopen met het Me Myself and I- gebeuren. Weer meedoen met eten en drinken zonder aan restricties gebonden te zijn.

 

Het was een periode die me niet heel zwaar viel, zoals het geval is bij de meeste atleten, maar je hebt toch altijd het gevoel dat je een buitenbeentje bent in de wereld van niet-atleten. Het lijkt of de opluchting dat het voorbij is bij anderen groter is dan bij mijzelf. Het heeft mij veel opgeleverd aan bewondering , support en respect. Dat dit op deze leeftijd nog mogelijk is had ik zelf natuurlijk ook nooit gedacht en om die reden heb ik er altijd een beetje laatdunkend over gedaan als het op mijn kwaliteiten aankwam. Het voedde de onzekerheid ook heel erg.Zo van, ik lijk wel niet wijs om te denken dat ik er mooi bij sta straks op een podium, godbetert, in een theater stampvol en uitverkocht.  Maar ik heb het dit jaar geflikt, van C atlete naar B atlete op 59 jarige  leeftijd . Natuurlijk wel in cadeauvorm ( je ziet, ik doe het alweer, mezelf relativeren naar een lager platform) , maar toch; ik stond er in een line up van hele mooie sterke dames varieerend van net 35 tot 49 jaar. En het misstond niet eens, eigenlijk.

 

Blijdschap en toen.........

 

Nou ja... toen ik met een volle buik van pizza en chocolade die avond laat in bed lag was de power ver te zoeken. Alles overdenkend kwam ik in een plotselinge emotie terecht. En of het kwam door het vaak beantwoorden van vragen van bewonderaars hoe oud ik ben en hoeveel ik kinderen ik heb of door de vermoeidheid in combinatie met het lage vetpercentage, ik weet het niet, maar ik moest ineens zo huilen. Heel kort en heftig. Ik heb 5 kinderen gekregen ( Ja! Vijf! Ja, die hebben in deze buik, die nu weer plat is gezeten)  Vijf, onbegrijpelijk voor anderen misschien waarom er maar over vier kinderen gesproken wordt en niet vijf. Die ene was er opeens , op Moederdag nota bene, en meteen was hij er ook weer niet. Frank, ons kleine mannetje, met zijn armpjes gekruist op de borst en zijn beentjes over elkaar, zijn oogjes voor altijd dicht, met een keurige navelklem op zijn minibuikje. Wat een dramatische nacht was dat destijds. Maar gelukkig was er veel te relativeren, hij zou nooit oud worden met al zijn afwijkingen, er waren mensen die nog erger dingen meegemaakt hadden. En gelukkig lag ik met een fikse wondontsteking na de keizersnee in het ziekenhuis, zodat het bezoek het gelukkig daar over kon hebben in plaats van over het drama van een overleden baby.

 

......verdriet

Moeilijke en pijnlijke momenten waren er daarna ook nog toen vage kennissen mij weer tegenkwamen met een platte buik en verwachtingsvol vroegen wat het geworden was. Een jongetje, maar hij was wel al snel dood. De blijheid bij het stellen van de vraag en het in ontvangst nemen van een onverwacht hard antwoord kunnen in een niet sneller tempo zo rap veranderen als destijds. Wij gestraft, jullie gestraft, zo leek het wel. En dan voelde ik toch weer medelijden met die mensen, zij konden er ook niks aan doen, natuurlijk. En Frank al helemaal niet, onze kleine hummel die het niet gered heeft in de mensenwereld.  Elk jaar , op Moederdag en op 8 mei ( soms valt dit samen) is hij weer heel dichtbij mij, En dat was hij die avond ook. Na het vele herhalen van 5 kinderen van de afgelopen dagen.... Vijf,   Ja, vijf... Bizar dat ik er na bijna 29 jaar weer zo verdrietig om kon zijn.

 

Maar kom, we gaan nu weer normaal doen!!