Dierengeluiden

Na  een vakantieweek met familiekwaliteit breken twee weken van relaxen aan. Vandaag is mijn laatste oppasdag; daarna gaat Anouk de honneurs waarnemen.  Dus nog even genieten van de kleinste telg in de familie, al ligt hij op dit moment heerlijk te slapen en valt er nog niks te genieten.

Wat zo leuk is om te zien dat ik niet alleen alles leuk vind wat Max doet of laat, hoe hij kijkt, hoe hij eruitziet, hoe hij eigenlijk gewoon menselijk is, maar dat behalve papa en mama ook oom en tantes het fantastisch vinden. En dan heb ik opa niet genoemd, maar die uit zich op een andere manier. Stiekem kijken op de webcam hoe het met Max gaat,  spullen verzamelen zodat we bijna een crèche kunnen beginnen. En hij heeft zijn "olifantengeluid" vervangen.

De olifant

Waar gaat dit over, denk je nu? Ik dacht dat ik de enige gek was die rare geluiden naar een baby maakt om een soort van communicatie op te starten, maar ik hoor het elke grootouder doen. Ook al zijn ze nog niet aan het dementeren. En opa had dus een "olifantengeluid". Ik kan het niet nadoen ( maar goed ook) maar opa brult als een boze bul. En dat vindt Max dus verschrikkelijk; zijn bekkie vertrekt en dan gaat hij zielig huilen. Papa Ralph heeft pogingen ondernomen om Max aan onze olifant in de familie te laten wennen, door ook als bul geluiden te maken en daar kon Max mee leven. Maar zodra opa het weer eens probeerde..foute boel, diep verdriet.

De hond

Op mijn aanraden om eens een ander dierengeluid te proberen heeft opa het aangepast en imiteerde toen een hond. Maar wat voor een! Meteen een grote rottweilerimitatie van jewelste! Max schrok zich te pletter en het effect was nog groter dan bij de olifant. Ik hoop dat opa zich nu gaat toeleggen op puppyimitaties of kuikengeluidjes, desnoods het briesen van onze grote vriend Macho.