Mede namens Max:

Ik wil iedereen hartelijk bedanken die  de moeite neemt om mijn blogjes te lezen. Dank je wel , Nederlandse lezers, Belgische lezers, Franse lezers, Italiaanse lezers, Spaanse lezers, Filipijnse lezers, Peruaanse lezers(?), Griekse lezers, Amerikaanse lezers(?) en de lezers in India. 

Met ruim 7400 bezoekers en ruim 13.000 pageviews is dat best een leuk resultaat voor wat gekrabbel van een trotse oma.

De draad oppakken

Nog een maand of twee en dan pak ik de draad van het oppassen weer op. Kijken wat ik er van brouw met twee kleintjes. Uit eigen ervaring weet ik dat de overgang van één naar twee kinderen een stuk groter was dan de overgang van twee naar drie of van drie naar vier of...nou ja, toen moest ik stoppen, helaas.

Ik doe nou wel zo lekker stoer, maar ik was  degene die vroeger de minste luiers ( katoen)verschoond heeft,  die de minste luierwassen gedraaid heeft, de minste luiers aan de lijn gehangen heeft, die de minste pleisters geplakt heeft, de minste traantjes gedroogd, de minste ritjes op de fiets gereden heeft door weer en wind naar ballet, judo, zwemles, voetbal, turnen en atletiek, die de minste kotskwakken geruimd heeft en degene die dat nooit met zoveel gemak gedaan zou hebben. Hoe anders zou de wereld er van mijn kroost er toen uitgezien hebben?

Misschien klopten de outfitjes die ze droegen qua kleurcombi beter? Boeiend. Misschien gingen ze met gepoetste tanden de deur uit? Boeiend. Misschien verzuimden ze dan wel vaker de zwemles, de balletles of de judoles bij sneeuwkou of zware regenval?Ai.. Misschien waren de boodschappen dan niet in huis? Ai..Misschien hadden we dan geen ontsnapte muis in huis? Ai...Misschien hadden we dan geen auto gehad, uiteindelijk?  Nou, dat is wel duidelijk! 

Stressbestendigheid

Ik mag in ieder geval voor één dag in de week op herhaling. Kijken hoe stressbestendig ik ben. Stressbestendiger, hoop ik. Terugdenkend aan mijn tijd met een prille tweede kind herinner ik me af en toe , zo nu en dan een geval van wanhoop. Vriend  destijds, (echtgenoot nu; we hebben alles overleefd, hoor en  na tien jaar toch maar bezegeld met een trouwboekje; niets meer en niets minder) vriend destijds dus, gaf zes dagen in de week training bij twee atletiekverenigingen, volgde alle specialisatiecursussen die er zijn op atletiekgebied en was dus ook in het weekend af en toe afwezig en dan mocht deze minder ervaren luierwisselaar het overnemen.

En dat weten ze, die kleine rakkers! Dat voelen ze! De melkmachine staat er vanavond, vandaag, dit weekend alleen voor, haha! We zullen de zaak eens op scherp zetten. We gaan kijken wie haar aandacht het meest verdient. De baby aan de borst of de peuter die niet wil slapen? Wie er het hardst kan huilen, liefst allebei tegelijk! En dan op momenten dat...bijvoorbeeld de deurbel gaat, de telefoon gaat, ze zelf in bed ligt om te gaan slapen, haha, echt niet, wij zijn nu net wakker geworden. 

 

Ik heb het overleefd!

Ben zelfs zo stoer geweest om er nog twee van die rakkertjes bij te maken. En ik moet zeggen, ik zou het zo weer over doen. Meteen! 

Nu mag  ik vanaf januari in het klein nog eens proberen hoe dat ook alweer was met twee kleintjes. Deze keer parttime, met papieren luiers, een wasdroger, en een rugzak vol ervaring. 

 Ik wil jullie nogmaals bedanken voor het volgen van mijn belevenissen.Voorlopig geniet ik nog even van koffie op vrijdagochtend met vriendinnen.